1946: Η Αμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Patti Smith (Patricia Lee Smith) γεννήθηκε στο Σικάγο του Ιλινόις. Την αποκαλούν και "the Godmother of Punk". Οι δίσκοι της υπήρξαν μεγάλη επιρροή για καλλιτέχνες όπως οι Michael Stipe (R.E.M.), Shirley Manson (Garbage), Morrissey (The Smiths) κ.α. Δημοφιλή τραγούδια της: "Because the Night", "People Have the Power", "Dancing Barefoot", "Gloria" κ.α. Το 2005 τιμήθηκε από τον Γάλλο Υπουργό Πολιτισμού με τον τίτλο "Commandeur de l’ Ordre des Arts et des Lettres" και το 2007 το όνομα της γράφτηκε στο Rock and Roll Hall of Fame.
Μεγαλώνουμε κι εμείς, και δε μπορούμε, ευτυχώς ή δυστυχώς, να βγούμε απ’ τη σκιά των βετεράνων και ισχυρά αποτυπώματά τους, στις ψυχές και στον τρόπο που λειτουργούν τα τραγούδια στις ζωές μας.
Είναι κι αυτός ο Roger Waters που 25 χρόνια μετά βάλθηκε να επιστρέψει στη σόλο δισκογραφία με το "Is This The Life We Really Want?" και να «τσακίσει κόκκαλα».
1. Broken Bones - Roger Waters
We cannot turn back the clock
Cannot go back in time
But we can say "fuck you"
We will not listen to
Your bullshit and lies
2. Run - Foo Fighters
Ισχυρό το σήμα των σημερινών αφεντικών της ροκ.
3. Signs of life - Arcade Fire
Έντονα σημάδια ζωής από τους Καναδούς indie rockers
4. Carry Fire - Robert Plant
H «καλύτερη φωνή» της ροκ μεταφέρει ακόμη στιγμές απ’ τη φωτιά της.
5. Miracles - Coldplay & Big Sean
Όταν οι ωραίοι Βρετανοί σμίγουν γλυκά με τον Αμερικανό ράπερ.
6. DNA - Kendrick Lamar
Άλλος ένας Αμερικανός αλλά «διαφορετικός» ράπερ τραγουδοποιός.
7. Behind the smoke - Steve Hackett
Η progressive rock ματιά των Genesis… καραδοκεί άσβεστη και ξαφνιάζει ευχάριστα.
8. Show you the way – Thundercat
Με τα σίγουρα υλικά, παντρεμένα όμορφα
9.Villain of circumstances - Queens of the stone age
Εδώ είναι Καλιφόρνια!
10. Fino all'imbrunire – Negramaro
Και μια πρόταση απ’ το Salento της Puglia. Ακούγεται σαν το γάργαρο κρασί…
Τα τραγούδια είναι πάρα πολλά. Μάλλον θα επιστρέψω με μια ακόμη δεκάδα.
Εν τω μεταξύ, χαρείτε τη μουσική, τα λόγια, τις ερμηνείες.
Κώστας Μπαλαχούτης
O "άσωτος υιός" του rocn'n'roll Iggy Pop σε συνεργασία με τον Βόσνιο συνθέτη Goran Bregovic, στο υπέροχο τραγούδι "in the death car". To μουσικό στίγμα της αμερικάνικης ταινίας του σπουδαίου Σέρβου σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα ("Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές", "ο καιρός των τσιγγάνων", "Underground"), το "Arizona dream". Με την "τριπαριστή ερμηνεία" του Johnny Depp, τον παλαίμαχο κωμικό Jerry Lewis (εδώ σε έναν δραματικό ρόλο), τη Faye Dunaway (για εμένα μια από τις πιο φινετσάτες κι όμορφες γυναικείες παρουσίες του αμερικανικού-κι όχι μόνο-σινεμά) και την πολύ ταλαντούχα Lili Taylor. Μια ταινία που τόσο υποτίμησε το "ιερατείο" των κριτικών κινηματογράφου. Όμως για τη δική μου οπτική, τις δικές μου ανάγκες και τα vibes που με ελκύουν και ταξιδεύουν, επρόκειτο για μια εμπειρία φευγάτη, ιδιαίτερη, ρομαντική και συνάμα με άφθονες δόσεις αυτοκαταστροφικής εμμονής απελευθέρωσης από το γήινο κλουβί και την "πολιτιστική νεύρωση" της ενσωμάτωσης στις νόρμες και την "κανονικότητά του". Μια ταινία ονειρική, ποιητική και συνάμα συγκινητικά απλή!
Όπως θα'πρεπε ίσως να ήταν και η ζωή μας...
Γκόραν Μπρέγκοβιτς
Ίγκι Ποπ
Άλμπουμ: Arizona Dream
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1993
Ο Ρότζερ Χόντσον έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους πιο ταλαντούχους συνθέτες και τραγουδοποιούς των τελευταίων χρόνων. Ως φωνή των Supertramp, μας χάρισε αξέχαστες επιτυχίες, όπως τα Logical Song, Dreamer, Take the Long Way Home, Breakfast In America, School και πολλά άλλα, που σημάδεψαν την εποχή μας.
Το 1969 μαζί με τον Rick Davies ιδρύει τους Supertramp, μια από τις καλύτερες rock 'n' roll μπάντες όλων το εποχών, και παραμένει η ψυχή του συγκροτήματος για 14 χρόνια. Το 1983, αφήνει τους Supertramp στο απόγειο της επιτυχίας τους, για να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, να ζήσει μια ήρεμη ζωή στη φύση και να ακολουθήσει στις πνευματικές του ανησυχίες.
Το διάστημα που ο Hodgson ήταν αρχηγός του συγκροτήματος, οι Supertramp πούλησαν πάνω από 60 εκατομμύρια άλμπουμ. Μόνο στον Καναδά, οι πωλήσεις του Crime of the Century και του Breakfast in America ήταν τόσες, που ένας στους 15 Καναδούς είχε και τα δύο αυτά λευκώματα. Το Breakfast in America, πούλησε πάνω από 18 εκατομμύρια αντίτυπα και ήταν παγκοσμίως πρώτο σε πωλήσεις άλμπουμ το 1979.
Ο Hodgson είναι ένας πολυ-ταλαντούχος μουσικός, που είναι ταυτόχρονα στιχουργός, πιανίστας, κιθαρίστας και επιτυχημένος παραγωγός. Ακολουθεί σόλο καριέρα από το 1984 μέχρι σήμερα. Το πρώτο του άλμπουμ In the Eye of the Storm, έγινε αμέσως πλατινένιο και πούλησε πάνω από 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Το 2005 κυκλοφόρησε το Retrospectacle - The Supertramp Anthology, μια συλλογή όλων των κλασικών κομματιών των Supertramp, που πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο σε λιγότερο από ένα χρόνο!
Supertramp
Άλμπουμ: Crime of the Century
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1974
Supertramp - School
Μέσα στο 1974 και ενώ οι Pink Floyd βρισκόταν σε περιοδεία για την προώθηση του “The Dark Side of the Moon”. συνέθεσαν τρία νέα κομμάτια, ένα εκ των οποίων ήταν το “Shine On You Crazy Diamond”.
Το “Wish You Were Here” ήταν το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος που είχε ένα ενιαίο θέμα, κριτικάροντας τη μουσική βιομηχανία, κυρίως με το τραγούδι “Welcome to the Machine”, ενώ το “Have a Cigar” αντιμετώπιζε με ειρωνεία τους επιχειρηματίες που κατέχουν τα ηνία στο χώρο.
Οι στίχοι του “Wish You Were Here” αναφέρονται, κυρίως, στον Σιντ Μπάρετ αλλά και στον ίδιο το Ρότζερ Γουώτερς. Τέλος, το “Shine On You Crazy Diamond” αναφέρεται στον Μπάρετ και τα προβλήματα που τον οδήγησαν να αποχωρήσει από το συγκρότημα. Το όλο θέμα του δίσκου έχει να κάνει με μουσική βιομηχανία και τα προβλήματα τα οποία δημιουργεί στους ανθρώπους οι οποίοι περιπλέκονται με αυτήν
Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε στα “Abbey Road Studios” του Λονδίνου και το άλμπουμ πούλησε 250.000 αντίτυπα μόνο από τις προπαραγγελίες του, ανεβαίνοντας στο # 1 των βρετανικών τσαρτ. Οι αντίστοιχες παραγγελίες στις Ηνωμένες Πολιτείες έφθαναν τον αριθμό των 900.000, με το “Wish You Were Here” να βραβεύεται πλέον ως εξαπλά πλατινένιο.
songs
1. Shine On You Crazy Diamond (part 1) (Wright, Waters, Gilmour)
2. Welcome to the Machine (Waters) – 7:30
3. Have a Cigar (Waters) – 5:24
4. Wish You Were Here (Waters, Gilmour) – 5:17
5. Shine On You Crazy Diamond (part 2) (Wright, Waters, Gilmour) – 12:29
Από τα σπουδαιότερα ροκ συγκροτήματα, ο ήχος τους άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη της hard rock & heavy metal μουσικής, οι Iron Butterfly σχηματίσθηκαν στο San Diego της Καλιφόρνια to 1966. Γνώρισαν πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, ιδιαίτερα με τον δεύτερο δίσκο τους ‘’In-A-Gadda-Da-Vida’’ (1968) και το ομότιτλο κομμάτι. Για τις πωλήσεις του συγκεκριμένου δίσκου ήταν το πρώτο συγκρότημα στο οποίο απονεμήθηκε πλατίνα από την R.I.A.A (εταιρεία που εκπροσωπεί τη δισκογραφική βιομηχανία στην Αμερική), η οποία την εισήγαγε ως βραβείο το 1975 όταν άλλαξε τα κριτήρια για τις πωλήσεις δίσκων.
Ο πρώτος δίσκος με τον τίτλο ‘’Heavy’’ κυκλοφόρησε αρχές του 1968 (είχε ηχογραφεί μερικούς μήνες πριν) στην εταιρεία Atko (θυγατρική της Atlantic). Αν και δεν έβγαλε μικρό δίσκο με μεγάλη επιτυχία, ήταν επιτυχημένος εμπορικά και τελικά έφθασε τις πωλήσεις για την απονομή χρυσού βραβείου.
Η σύνθεση που ηχογράφησε το ‘’Heavy’’ αποτελούνταν από τους: Doug Ingle (πλήκτρα, φωνή),
Ron Bushy (τύμπανα), Danny Weiss (κιθάρα), Jerry Penrod (μπάσο) & Darryl DeLoach (φωνή, κρουστά).
Μπορεί το ‘’In-A-Gadda-Da-Vida’’ να είναι το σήμα κατατεθέν της μπάντας αλλά το ορχηστρικό ‘’Iron Butterfly Theme’’ από το ‘’Heavy’’ αποτελεί κορυφαία στιγμή -κατά την προσωπική μου γνώμη- και επέδρασε σε μουσικούς που έκαναν καριέρα λίγα χρόνια μετέπειτα (Tom Scholz/Boston).
Αμέσως μετά την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου εκτός των Ingle & Bushy, οι υπόλοιποι τρεις αποχώρησαν. Νέα μέλη οι: Lee Dorman (μπάσο) και ο δεκαεπτάχρονος Eric Brann (κιθάρα,φωνή).
Το καλοκαίρι του 1968 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος με τίτλο ‘’In-A-Gadda-Da-Vida’’, που αποτελεί αναμφισβήτητα την κορυφαία δημιουργία τους και συγκαταλέγεται στους καλύτερους όλων των εποχών.Το συγκρότημα είχε κλειστεί για να εμφανιστεί στο φεστιβάλ του Woodstock αλλά δεν κατάφερε να ανέβει στη σκηνή καθώς είχαν μπλοκαριστεί στο αεροδρόμιο και οι επαφές του εκπροσώπου τους με τους διοργανωτές του φεστιβάλ απέβησαν άκαρπες.
Το άλμπουμ ‘’Ball’ κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1969 και γρήγορα έγινε χρυσός, συνεχίζοντας μουσικά στο ίδιο ύφος ενώ περιείχε και πιο μελωδικές συνθέσεις. Ήταν ο δεύτερος και τελευταίος studio δίσκος της κλασικής σύνθεσης των Butterfly καθώς ο κιθαρίστας Eric Brann αποχώρησε από το σχήμα λόγω διαφωνιών.Επόμενη κυκλοφορία -και επίσης επιτυχημένη εμπορικά- το ‘’Live’’, τον Απρίλιο του 1970, το οποίο είχε ηχογραφηθεί με την κλασική σύνθεση ένα χρόνο πριν.
Και φθάνουμε στο καλοκαίρι του 1970 όταν κυκλοφόρησε το ‘’Metamorphosis’’ (top 20) με την προσθήκη των κιθαριστών Mike Pinera & Larry "Rhino" Reinhardt.
Η αποχώρηση του βασικού τραγουδιστή και συνθέτη Doug Ingle, λόγω διαφωνιών με τα υπόλοιπα μέλη, και η κυκλοφορία ενός αποτυχημένου μικρού δίσκου χωρίς τη συμμετοχή του, οδήγησαν στη διάλυση της μπάντας. Παρήλθαν τρία χρόνια μέχρι την επανασύσταση των Iron Butterfly από τους Bushy & Brann.
Οι δύο δίσκοι που κυκλοφόρησαν μέσα στο ίδιο έτος (Scorching Beauty & Sun and Steel) απέτυχαν εμπορικά. Από τότε και μέχρι σήμερα το συγκρότημα εξακολουθεί να υφίσταται, με εξαίρεση τα διαστήματα από το 1985-1987 & από το 2012-2015 με κινητήριους μοχλούς -κατά κύριο λόγο- τους Ron Bushy & Lee Dorman και με πάρα πολλούς μουσικούς να έχουν ενταχθεί στη σύνθεσή τους. Μετά τον θάνατο του μπασίστα Lee Dorman το 2012 και λόγω προβλημάτων υγείας του Ron Bushy που δεν του επιτρέπουν να περιοδεύει, δεν υπάρχει μέλος από την αυθεντική ή κλασική σύνθεση.
My Sharona – Knack (1979)
Σύνθεση: Doug Fisher, Berton Averre
Παραγωγή: Mike Chapman
Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της δεκαετίες του ΄70 ήταν σίγουρα το “My Sharona” των Knack το οποίο ηχογραφήθηκε το 1979 και αγαπήθηκε ιδιαίτερα και από το ελληνικό κοινό. Η Sharona ήταν μία κοπέλα που είχε ερωτευτεί ο Doug Fisher ο οποίος έγραψε τους στίχους του τραγουδιού πάνω στη μουσική του Berton Averre. Το τραγούδι έφτασε στο Νο 1 των αμερικανικών charts ενώ στη Βρετανία πήγε μέχρι και το Νο 6.
1951: Ο Βρετανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός Sting (Gordon Matthew Thomas Sumner) γεννήθηκε στο Γουόλσεντ της Αγγλίας. Είναι δημοφιλής για την συμμετοχή του στο rock συγκρότημα The Police από το 1978 έως και το 1983. Κυκλοφορήσαν πέντε πετυχημένα άλμπουμ και κέρδισαν έξι βραβεία Grammy με τραγούδια όπως τα "Roxanne", "Can't Stand Losing You", "Walking on the Moon", "Don't Stand So Close to Me", "Every Breath You Take" κ.α. Μετά την διάλυση του συγκροτήματος ακολούθησε σόλο καριέρα, κυκλοφορώντας το πρώτο του άλμπουμ το 1985. Μέχρι σήμερα έχει κερδίσει εικοσιπέντε American Music Awards και έντεκα Grammy Awards. Δημοφιλή τραγούδια από την σόλο καριέρα του: "If You Love Somebody Set Them Free", "We'll Be Together", "Englishman in New York", "Fragile", "Mad About You" κ.α.
1971: Στην κορυφή του Billboard Hot 100 βρίσκεται ο Rod Stewart με το τραγούδι "Maggie May". Είναι μέρος του τρίτου άλμπουμ του τραγουδιστή με τίτλο "Every Picture Tells a Story"
Ο Alice Cooper (πραγμ. όνομα Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ, 4 Φεβρουαρίου 1948) είναι Αμερικάνος τραγουδιστής της ροκ μουσικής σκηνής. Θεωρείται ο «νονός της shock rock» και στις ζωντανές του εμφανίσεις συμπεριλαμβάνεται ένα σόου με ηλεκτρικές καρέκλες, γκιλοτίνες, ζωντανούς βόες, κ.α.. Το 2011 έγινε μέλος του Rock and Roll Hall of Fame.
Ο Κούπερ γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ το 1948 και ο πατέρας του ήταν κληρικός, όπως και ο παππούς του.
Το 1964 σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα, τους Earwigs. Λίγο αργότερα, μετονομάστηκαν σε Spiders με τον Κούπερ στα φωνητικά, τον Γκλεν Μπάξτον και τον Τζον Τάτουμ στις κιθάρες, τον Ντένις Ντάναγουεϊ στο μπάσο και και τον Τζον Σπιρ στα τύμπανα. Το 1965 ηχογράφησαν το σινγκλ «Why Don’t You Love Me», το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της «Mascot Records». Την επόμενη χρονιά και ενώ τα μέλη του σχήματος αποφοιτούσαν από το λύκειο, ο Μάικλ Μπρους αντικατέστησε τον Τάτουμ και κυκλοφόρησαν το σινγκλ «Don’t Blow Your Mind», ενώ ο Σπιρ αντικαταστάθηκε από τον Νιλ Σμιθ.
Το 1968, το συγκρότημα ονομαζόταν The Nuzz, αλλά όταν έμαθαν ότι αυτή την ονομασία την είχε ένα άλλο σχήμα αποφάσισαν να μετονομαστούν σε Alice Cooper Band. Εκείνη τη χρονιά υπέγραψαν συμβόλαιο με τη «Straight Records» του Φρανκ Ζάπα κυκλοφορώντας το δίσκο «Pretties for You» τον Αύγουστο του 1969. Παρ’ όλη τη σοκαριστική εικόνα την οποία δημιούργησαν οι συναυλίες του συγκροτήματος ανεβάζοντας τη δημοτικότητα τους,[2] το δεύτερο τους άλμπουμ «Easy Action» δεν κατάφερε να μπει στα τσαρτ και οι Alice Cooper Band μετακόμισαν πίσω στο Ντιτρόιτ,[3] αφού τρία χρόνια νωρίτερα είχαν μεταφερθεί στο Λος Άντζελες. Το συγκρότημα εμφανίστηκε στο φεστιβάλ «Strawberry Fields» του 1970 και κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο, «Love it to Death» ανεβαίνοντας στο # 35 του Billboard, λόγω της μεγάλης επιτυχίας του σινγκλ «I’m Eighteen». Η επιτυχία του δίσκου οδήγησε την εταιρεία «Warner Bros.» να τους προτείνει συμβόλαιο συνεργασίας.
Επιτυχία και αλλαγή:
Στα τέλη του 1971 κυκλοφόρησαν τον πλατινένιο δίσκο «Killer», αλλά το συγκρότημα έγινε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της αμερικάνικης χαρντ ροκ σκηνής μετά την κυκλοφορία του σινγκλ «School’s Out», το οποίο ανέβηκε στο # 7 του Billboard και το # 1 στη Μεγάλη Βρετανία.[4] Παράλληλα, ο ομώνυμος δίσκος έφθασε στο # 2 στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε πλατινένιος. Η εικόνα των Alice Cooper Band προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις, ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο όπου μέλος του κοινοβουλίου αιτήθηκε την απαγόρευση των εμφανίσεων του συγκροτήματος στη χώρα.
Το «Billion Dollar Babies» του 1973 έγινε ο πιο επιτυχημένος, από εμπορικής άποψης, δίσκος του συγκροτήματος αφού ανέβηκε στην κορυφή των τσαρτ και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ενώ περιείχε τρία σινγκλ τα οποία ανέβηκαν στο βρετανικό Top-10, τα «Elected», «Hello Hurray» και «No More Mr. Nice Guy». Στα τέλη της χρονιάς ακολούθησε ο Top-10 δίσκος «Muscle of Love», ενώ προβλήματα άρχισαν να διαφαίνονται στις σχέσεις μεταξύ των μελών του σχήματος. Οι Alice Cooper Band διαλύθηκαν το 1974 και η «Warner Bros.» κυκλοφόρησε τη συλλογή «Alice Cooper’s Greatest Hits» η οποία έφθασε στο # 8 στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σόλο καριέρα:
Το 1975, ο Κούπερ επέστρεψε με το προσωπικό του σχήμα, κυκλοφορώντας το επιτυχημένο «Welcome to My Nightmare» το οποίο έφθασε στο # 5 στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνοδευόμενο από την επιτυχία «Only Women Bleed». Αυτός ήταν ο μοναδικός δίσκος του Alice Cooper ο οποίος κυκλοφόρησε μέσω της «Atlantic» και οι στίχοι των τραγουδιών παρουσίαζαν μία ιστορία βασισμένη στον εφιάλτη ενός παιδιού, ενώ συμμετείχε ως αφηγητής ο ηθοποιός Βίνσεντ Πράις.
Τα μέλη του προηγούμενου συγκροτήματος του Κούπερ, σχημάτισαν τους Billion Dollar Babies κυκλοφορώντας το δίσκο «Battle Axe», το 1977. Τον Ιούλιο του 1976 κυκλοφόρησε το σινγκλ «I Never Cry», το οποίο σκαρφάλωσε στο # 12 στις Ηνωμένες Πολιτείες για να ακολουθήσει ο δίσκος «Alice Cooper Goes to Hell», ενώ το «Lace and Whiskey» του 1977 περιείχε την Top-10 επιτυχία «You and Me». Στη συνέχεια ηχογράφησε το ζωντανό άλμπουμ «The Alice Cooper Show» και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το «From the Inside» με την επιτυχία «How You Gonna See Me Now».
Παρακμή και επιστροφή:
Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ο Κούπερ πειραματίστηκε με τον ήχο του, γεγονός που μείωσε τη δημοτικότητα του συγκροτήματος αφού έχασε ένα μεγάλο μέρος του φανατικού του κοινού. Οι δίσκοι «Flush the Fashion», «Special Forces», «Zipper Catches Skin» και «DaDa» εισήγαγαν New Wave και ποπ στοιχεία στη μουσική του σχήματος, την εποχή που ο ίδιος υπέφερε από τον εθισμό του στο αλκοόλ. Μετά από ένα χρόνο διαλείμματος με σκοπό να σώσει το γάμο του, ο Κούπερ αποφάσισε να επιστρέψει στη μουσική σκηνή με το δίσκο «Constrictor» του 1986, μπαίνοντας στο Billboard Hot-100 για πρώτη φορά μετά από έξι χρόνια. Η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου ονομάστηκε «The Nightmare Returns», ενώ το 1987 κυκλοφόρησε το άλμπουμ «Raise Your Fist and Yell».
Το 1988, υπέγραψε συμβόλαιο με την «Epic Records» και κυκλοφόρησε τον πλατινένιο δίσκο «Trash» ο οποίος έφθασε στο # 2 στο Ηνωμένο Βασίλειο και περιείχε τις μεγάλες επιτυχίες «Poison», «Bed of Nails» και «House of Fire». Μία πολύ επιτυχημένη παγκόσμια περιοδεία ακολούθησε και το συγκρότημα κυκλοφόρησε το χρυσό «Hey Stoopid» το 1991, με τρία Top-40 σινγκλ στη Μεγάλη Βρετανία. Με τη δημοτικότητα του συγκροτήματος να έχει ανέβει και τα μέλη του να πραγματοποιούν αρκετές τηλεοπτικές εμφανίσεις, ακολούθησε το «The Last Temptation» του 1994, φθάνοντας στο # 6 στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το 1997 κυκλοφόρησε το ζωντανό «A Fistful of Alice» και δύο χρόνια αργότερα η τετραπλή συλλογή «The Life and Crimes of Alice Cooper». Ακολούθησε το πρώτο του στούντιο άλμπουμ μετά από έξι χρόνια, με τίτλο «Brutal Planet» με τον Κούπερ να περιοδεύει παγκοσμίως για την προώθηση του. Στη συνέχεια ηχογράφησε τα «Dragontown» του 2001 και «The Eyes of Alice Cooper» του 2003, ενώ ξεκίνησε τη ραδιοφωνική εκπομπή του με την ονομασία «Night with Alice Cooper», στις 26 Ιανουαρίου 2004.
Το 2005, κυκλοφόρησε το «Dirty Diamonds», με το συγκρότημα να εμφανίζεται στο φεστιβάλ τζαζ του Μοντρέ στην Ελβετία, στις 12 Ιουλίου. Δύο χρόνια αργότερα, μοιράστηκε τη σκηνή με έναν άλλο καλλιτέχνη της Shock Rock, τον Μέριλυν Μάνσον, ενώ το 2008 κυκλοφόρησε το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του από το 1991, με τίτλο «Along Came a Spider».
Το 2010, περιόδευσε με τον Rob Zombie και ξεκίνησε τις ηχογραφήσεις για το επόμενο άλμπουμ του με τίτλο «Welcome 2 My Nightmare», το οποίο αποτελεί sequel του πρώτου προσωπικού του δίσκου από το 1975. Το Μάρτιο του 2011 έγινε μέλος του Rock and Roll Hall of Fame.
Το καλοκαίρι του 2012 περιόδευσε στην Ευρώπη ανοίγοντας τις συναυλίες των Iron Maiden,ενώ την ίδια χρονιά συμμετείχε στην ταινία του Τιμ Μπάρτον, «Dark Shadows»
Προσωπική ζωή:
Στις 20 Μαρτίου 1976, ο Κούπερ παντρεύτηκε την καθηγήτρια μπαλέτου Σέριλ Γκόνταρντ, με την οποία έφθασαν στα πρόθυρα του διαζυγίου όταν ο τραγουδιστής αντιμετώπιζε προβλήματα αλκοολισμού. Παρ’ όλα αυτά, το ζευγάρι παραμένει μαζί μέχρι σήμερα.
Κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1984 σαν single και έπειτα στο δίσκο Love at First Sting. Στη Γαλλία μόνο το single του τραγουδιού πούλησε 1,7 εκατομμύρια αντίτυπα. Το 2000 ηχογραφήθηκε ξανά για το άλμπουμ Moment Of Glory με μουσικούς από την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου. Ο κιθαρίστας των Scorpions Rudolf Schenker δήλωσε ότι πρόκειται για την προσπάθεια επανασύνδεσης ενός ζευγαριού που έχει χωρίσει. Ενδιαφέρουσα είναι η άποψη ότι είναι μια αλληγορία που περιγράφει τη σχέση της Ανατολικής και της Δυτικής Γερμανίας. Δικαιολογείται από το γεγονός ότι στο κομμάτι αναφέρεται «Your pride has built a wall so strong that I can’t get through, is there really no chance to start once again?».
1959: Ο Έλληνας τραγουδιστής, τραγουδοποιός και ποιητής Γιάννης Αγγελάκας γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Υπήρξε τραγουδιστής του συγκροτήματος Τρύπες από το 1984 έως και το 2001. Κυκλοφόρησαν επτά άλμπουμ και σημείωσαν επιτυχίες με τραγούδια όπως τα "Ταξιδιάρα ψυχή", "Αμνησία", "Δε χωράς πουθενά", "Το τραίνο", "Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα", "Καινούργια ζάλη" κ.α. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος ακολούθησε σόλο καριέρα. Μεγάλη επιτυχία του το τραγούδι "Σιγά μην κλάψω" (2005).
Οι deep_purpleΟιDeep Purple είναι αγγλικό ροκ συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε στο Χέρτφορντσαϊρ (Hertfordshire) το 1968. Μαζί με τους Led Zeppelin και τους Black Sabbath είναι ένα απ’ τα πιο δημοφιλή χέβι μέταλ συγκροτήματα, παρόλο που οι Deep Purple αρνούνται να δηλώσουν ότι είναι χέβι μέταλ,
ενώ η μουσική τους περιλαμβάνει και κάποια ποπ στοιχεία. Οι Deep Purple έχουν μπει στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως το πιο θορυβώδες συγκρότημα και έχουν πουλήσει πάνω από 100.000.000 δίσκους, ενώ είναι ενεργοί ως συγκρότημα από το 1968 ως σήμερα.
Οι Deep Purple ξεκίνησαν το 1968, με τον Ρίτσι Μπλάκμορ (κιθάρα), τον Τζον Λορντ (πλήκτρα), τον Ίαν Πέις (τύμπανα), τον Ροντ Έβανς (φωνητικά) και τον Νικ Σίμπερ (μπάσο). Η αρχική τους ονομασία ήταν «Roundabout» και μετονομάστηκαν σε Deep Purple από το αγαπημένο τραγούδι της γιαγιάς του Ρίτσι Μπλάκμορ. Η πρώτη τους μεγάλη επιτυχία ήρθε με τη διασκευή στο κλασικό «Hush» του Τζο Σάουθ, το οποίο ανέβηκε στο # 4 των αμερικανικών charts.
Το ντεμπούτο-άλμπουμ τους, «Shades of Deep Purple» έφτασε στο # 24 στις Η.Π.Α. και # 19 στον Καναδά και ήταν μία μίξη του ροκ της δεκαετίας του ’60 με το ψυχεδελικό στυλ της εποχής. Το συγκρότημα ξεκίνησε την αμερικανική του περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, ανοίγοντας συναυλίες των Cream του Έρικ Κλάπτον αλλά μετά από μερικές εμφανίσεις η συνεργασία τους λύθηκε λόγω του μεγαλύτερου ενθουσιασμού που προκαλούσαν οι Deep Purple στο κοινό, σε σύγκριση με τους Cream.
Το «The Book of Taliesyn» (# 54 στις Η.Π.Α., # 48 στον Καναδά) συνέχισε στο ίδιο στυλ με το πρώτο τους άλμπουμ και περιείχε τις επιτυχίες «Kentucky Woman» (# 38 στις ΗΠΑ) και «River Deep – Mountain High» (# 53). Ο τρίτος τους δίσκος με τίτλο «Deep Purple» (#162 στις Η.Π.Α.) που ακολούθησε δε γνώρισε ανάλογη επιτυχία αλλά είναι ενδεικτικό ότι ο ήχος του συγκροτήματος άρχισε να σκληραίνει και να δείχνει σημάδια αυτού που θα επακολουθούσε.
Το καλοκαίρι του 1969, η τριάδα Μπλάκμορ/Λορντ/Πέις αποφάσισε την αλλαγή των Έβανς και Σίμπερ με τους Ίαν Γκίλαν (φωνητικά) και Ρότζερ Γκλόβερ (μπάσο) από τους Episode Six, λόγω της υψηλότερης έντασης που ήθελαν στα φωνητικά του συγκροτήματος, χαρακτηριστικό στοιχείο της φωνής του Ίαν Γκίλαν.
Πρώτη κυκλοφορία του ανανεωμένου συγκροτήματος ήταν το σινγκλ «Hallelujah»,ενώ τον Δεκέμβριο του 1969, κυκλοφόρησε το ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ «Concerto for Group and Orchestra». Η εν λόγω ηχογράφηση έγινε στο Royal Albert Hall του Λονδίνου σε συνεργασία με τη συμφωνική ορχήστρα του Λονδίνου και γνώρισε μία πρώτη επιτυχία στα βρετανικά τσαρτ φτάνοντας στο # 26. Οι Deep Purple βρισκόταν συνεχώς σε περιοδεία και στα όποια διαλείμματα έβρισκαν, γυρνούσαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το νέο τους δίσκο. Τον Ιούνιο του 1970, κυκλοφόρησε το πρώτο, ηχογραφημένο σε στούντιο, άλμπουμ των Deep Purple με τους Γκίλαν/Γκλόβερ στη σύνθεση τους, με τίτλο «Deep Purple in Rock». Ο δίσκος αυτός γνώρισε πολύ μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη, φτάνοντας στο # 4 στη Μεγάλη Βρετανία όπου παρέμεινε για 68 εβδομάδες στα τσαρτ και στο # 1 στη Γερμανία, αλλά γνώρισε πολύ μικρή επιτυχία στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Το «Deep Purple in Rock» συνοδευόταν από το σινγκλ «Black Night», την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή επιτυχία για τους Deep Purple αφού ανέβηκε στο Top-10 σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και όχι μόνο. Επίσης, το «Deep Purple in Rock» περιείχε το θρυλικό κομμάτι «Child in Time» αλλά και τα εκρηκτικά «Speed King», «Flight of the Rat» και «Hard Lovin’ Man». Για την προώθηση του δίσκου ξεκίνησαν μία μεγάλη περιοδεία η οποία πέρασε από Ευρώπη, Αμερική και Ωκεανία,τελειώνοντας στις 31 Ιουλίου του 1971, στο Σολτ Λέικ Σίτι των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τον Σεπτέμβριο του 1971, κυκλοφόρησε το «Fireball», το πρώτο # 1 για το βρετανικό συγκρότημα στην πατρίδα του, μαζί με το Top-10 σινγκλ «Strange Kind of Woman». Ο δίσκος έγινε χρυσός στις Η.Π.Α., και περιείχε τα πολύ δυνατά «Fireball» (#15 στη Μεγάλη Βρετανία), «No No No» και «Fools». Το συγκεκριμένο άλμπουμ θεωρείται και το πιο «progressive rock» άλμπουμ των Deep Purple της δεκαετίας του ’70, κάτι που ταίριαζε στις προτιμήσεις του τραγουδιστή Ίαν Γκίλαν, αλλά όχι και σε αυτές του κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ ο οποίος προτιμούσε ένα πιο βαρύ ήχο.
Η αρχική περιοδεία για την προώθηση του «Fireball» κράτησε δύο μήνες με σκοπό το συγκρότημα να ξεκινήσει πρόβες για τον επόμενο δίσκο του, αφού δεν ήθελαν να περάσει ανάλογο διάστημα όπως αυτό ανάμεσα στους δύο προηγούμενους δίσκους τους. Για το σκοπό αυτό, ταξίδεψαν τον Δεκέμβριο του 1971, στο Μοντρέ της Ελβετίας, με το φορητό στούντιο ηχογραφήσεων των Rolling Stones. Κατά τη διάρκεια της διαμονής τους, θέλησαν να παρακολουθήσουν μία ζωντανή εμφάνιση του Frank Zappa στο καζίνο της περιοχής. Η συγκεκριμένη συναυλία είχε επεισοδιακό τέλος, αφού ένας οπαδός εκπυρσοκρότησε ένα όπλο με φωτοβολίδες και η οροφή του κτιρίου πήρε φωτιά, με αποτέλεσμα το κτίριο να καεί ολοσχερώς. Η συγκεκριμένη ιστορία αποτυπώνεται σε ένα από τα γνωστότερα τραγούδια του συγκροτήματος, το «Smoke on the Water».
Το νέο άλμπουμ κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1972, με τίτλο «Machine Head». Ο δίσκος έφτασε στο # 1 στη Βρετανία, τη Γερμανία, την Αυστραλία, τον Καναδά και σε αρκετές ακόμη χώρες, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες παρέμεινε στα τσαρτ για 118 εβδομάδες και έχει βραβευθεί ως διπλά πλατινένιος. Το εν λόγω άλμπουμ περιείχε μεγάλες επιτυχίες όπως τα «Smoke on the Water», «Highway Star» και «Space Truckin». Το αρχικό σινγκλ του δίσκου ήταν το τραγούδι «Never Before» το οποίο δε γνώρισε ανάλογη επιτυχία με τα προηγούμενα σινγκλ του συγκροτήματος. Η παρατεταμένη, όμως, επιτυχία του άλμπουμ οδήγησε το συγκρότημα να κυκλοφορήσει σε μορφή σινγκλ το «Smoke on the Water», το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου έγινε χρυσό.
Μία πολύ μεγάλη περιοδεία ξεκίνησε, κατά το ιαπωνικό κομμάτι της οποίας ηχογραφήθηκε το ιστορικό ζωντανό διπλό άλμπουμ «Made in Japan» (# 16 στη Μεγάλη Βρετανία, # 1 στη Γερμανία και # 6 στις Η.Π.Α.), ένα από τα καλύτερα ζωντανά άλμπουμ όλων των εποχών. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στην Οσάκα και το Τόκιο, στις 15, 16 και 17 Αυγούστου του 1972 και αρχικά, οι Deep Purple είχαν δεχθεί να κυκλοφορήσει ο δίσκος μόνο στην Ιαπωνία, με τίτλο «Live in Japan». Η εμπορική επιτυχία που παρουσίασε αλλά και ο μεγάλος αριθμός εισαγόμενων αντιτύπων από την Ιαπωνία προς την Ευρώπη και την Αμερική, ανάγκασε το συγκρότημα να κυκλοφορήσει τον δίσκο σε παγκόσμια κλίμακα, με αποτέλεσμα να γίνει πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες και να βραβευθεί σε πολλές χώρες του κόσμου.
Τον Ιανουάριο του 1973, το συγκρότημα θέλησε να συντηρήσει την συνεχόμενη επιτυχία του, κυκλοφορώντας το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους από το 1970, με τίτλο «Who Do We Think We Are» (# 4 στη Μεγάλη Βρετανία και # 15 στις Η.Π.Α), το οποίο περιείχε την επιτυχία «Woman from Tokyo». Ο δίσκος έλαβε μέτριες κριτικές, αποτέλεσμα των τεταμένων σχέσεων και της ανεπαρκούς συνεργασίας του Ίαν Γκίλαν με τον Ρίτσι Μπλάκμορ. Ταυτόχρονα όμως, οι Deep Purple περιόδευαν συνεχώς σε παγκόσμια κλίμακα, ενώ κατά τη διάρκεια του 1973 υπήρξαν διαστήματα στα οποία τρεις δίσκοι του συγκροτήματος («Machine Head», «Made in Japan» και «Who Do We Think We Are») βρισκόταν ταυτόχρονα στο αμερικανικό Top-100, με αποτέλεσμα οι Deep Purple να είναι το πρώτο συγκρότημα σε πωλήσεις δίσκων για εκείνο το έτος, στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι διαμάχες μεταξύ του Ρίτσι Μπλάκμορ και του Ίαν Γκίλαν, τα προβλήματα αλκοολισμού του τελευταίου και ο κορεσμός μετά από τις συνεχείς περιοδείες και ηχογραφήσεις, οδήγησαν το καλοκαίρι του 1973 το δίδυμο Γκίλαν/Γκλόβερ σε αποχώρηση από τους Deep Purple, τη στιγμή που το συγκρότημα βρισκόταν στο απόγειο της δημοτικότητας τους έχοντας πουλήσει πάνω από 12 εκατομμύρια δίσκους μόνο το 1973, σύμφωνα με άρθρο του «New Yorker».
Αντικαταστάτες των Γκίλαν και Γκλόβερ, ήταν ο Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ (φωνητικά) και Γκλεν Χιούζ (μπάσο). Ο Γκλεν Χιούζ ήταν γνωστός από το προηγούμενο συγκρότημα του, τους Trapeze,[16] ενώ για τον Κόβερντεϊλ έγιναν αρκετές δοκιμές, αφού μέχρι τότε είχε τραγουδήσει μόνο σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Τον Φεβρουάριο του 1974, κυκλοφόρησαν τον δίσκο «Burn», ο οποίος ανέβηκε στο # 3 των βρετανικών τσαρτ και το # 9 των αντίστοιχων αμερικανικών, αλλά και στο # 1 σε αρκετά ευρωπαϊκά τσαρτ. Μεγάλες επιτυχίες του εν λόγω δίσκου ήταν το ομώνυμο κομμάτι, το «Might Just Take Your Life» και το «Mistreated». Με τη νέα σύνθεση, οι Deep Purple εμφανίστηκαν στις 6 Απριλίου του 1974 ως πρώτο όνομα σε μία πολύ μεγάλη συναυλία στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., το «California Jam», μπροστά σε 200.000 θεατές και πάνω από τους Black Sabbath, Black Oak Arkansas, Eagles και άλλους. Η συγκεκριμένη εμφάνιση, έχει αποτυπωθεί στο δίσκο «California Jamming». Γενικότερα, από τις 3 μέχρι και τις 9 Απριλίου του 1974, οι Deep Purple έπαιξαν ζωντανά μπροστά σε πάνω από 500.000 φίλους του συγκροτήματος.
Τον Δεκέμβριο του 1974, κυκλοφόρησε το τελευταίο άλμπουμ πριν την αποχώρηση του Ρίτσι Μπλάκμορ, με τίτλο «Stormbringer» (# 6 στη Βρετανία, # 20 στις Η.Π.Α.) με τα «Soldier of Fortune», «Hold On» και «Stormbringer» να ξεχωρίζουν. Η συνεχής προσθήκη τζαζ και φανκ στοιχείων στον ήχο τους, αλλά και ο εθισμός των Χιούζ και Κόβερντεϊλ στα ναρκωτικά, οδήγησαν τον Απρίλιο του 1975, το ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, Ρίτσι Μπλάκμορ να αποχωρήσει και να δημιουργήσει το δικό του συγκρότημα με το όνομα Ritchie Blackmore’s Rainbow. Αντικαταστάτης του ήταν ο Τόμι Μπόλιν, ο οποίος πριν ενταχθεί στους Deep Purple έπαιζε με τους Zephyr και τους James Gang.
Με την τελευταία αυτή προσθήκη, οι Deep Purple πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν μόλις ένα δίσκο, το «Come Taste the Band», τον Οκτώβριο του 1975 (# 19 στη Βρετανία και # 43 στις Η.Π.Α.). Στις 15 Μαρτίου του 1976, οι Deep Purple έδωσαν την τελευταία τους συναυλία, στο Λίβερπουλ. Ο λόγος της διάλυσης ήταν ότι ο εθισμός των Χιουζ/Μπόλιν στις ναρκωτικές ουσίες, δημιουργούσε προβλήματα στις ζωντανές εμφανίσεις τους, κάτι που είναι φανερό στον ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο, «Last Concert in Japan». Λίγους μήνες μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, ο κιθαρίστας Τόμι Μπόλιν βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση, μετά την ζωντανή εμφάνιση του στο Μαϊάμι των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τα χρόνια της διάλυσης
Μέχρι την επανένωση τους το 1984, τα μέλη του συγκροτήματος δημιούργησαν άλλα επιτυχημένα και μη συγκροτήματα. Ο Ίαν Γκίλαν δημιούργησε τους Ian Gillan Band και τους Gillan, ενώ το 1983 τραγούδησε για το άλμπουμ «Born Again» των Black Sabbath.
Ο Ρίτσι Μπλάκμορ δημιούργησε τους Rainbow με τους Ρόνι Τζέιμς Ντίο, Κόζι Πάουελ και Ντον Έρεϊ (αργότερα μέλος των Deep Purple) ηχογραφώντας κάποια ιστορικά άλμπουμ όπως το «Rainbow Rising» του 1976 και το «Long Live Rock ‘n Roll» του 1977.
Ο Τζον Λορντ δημιούργησε μαζί με τον Τόνι Άστον και τον Ίαν Πέις τους Paice, Ashton & Lord, ενώ αργότερα προσχώρησε στους Whitesnake του Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ, όπως και ο ντράμερ Ίαν Πέις, ο οποίος το 1982 αποχώρησε για να ενταχθεί στο συγκρότημα του Gary Moore.
Ο Ρότζερ Γκλόβερ, αφού έκανε παραγωγή σε δίσκους των Nazareth, του Ρόρι Γκάλαχερ, των Judas Priest και των Status Quo, εντάχθηκε στους Rainbow του Ρίτσι Μπλάκμορ. Ο Γκλεν Χιούζ, ηχογράφησε σόλο άλμπουμ και αργότερα, προσχώρησε στο συγκρότημα των Black Sabbath.
Από το 1976 ως το 1984, κυκλοφόρησαν διάφορες ζωντανές ηχογραφήσεις παλιότερων συναυλιών του συγκροτήματος («Deep Purple in Concert», «Live in London») αλλά και επιτυχημένες συλλογές, όπως το «24 Carat Purple» και το «Deepest Purple» του 1980 που ανέβηκε στην κορυφή των βρετανικών τσαρτ και είναι πλέον πλατινένιο στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επανένωση και νέες αλλαγές
Τον Απρίλιο του 1984, το θρυλικό χαρντ ροκ συγκρότημα επανενώθηκε στην πιο επιτυχημένη του μορφή, δηλαδή με την πεντάδα Μπλάκμορ/Γκίλαν/Γκλόβερ/Λορντ/Πέις και κυκλοφόρησε το πλατινένιο «Perfect Strangers» (# 5 στη Βρετανία, # 17 στις Η.Π.Α.). Μετά από τρεις συναυλίες στο Περθ της Αυστραλίας κατά τις οποίες εμφανίστηκε μαζί τους και ο Τζορτζ Χάρισον, πρώην κιθαρίστας των Beatles, ξεκίνησε η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου, κατά την οποία οι Deep Purple έπαιξαν σε μεγάλα στάδια μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς, φθάνοντας να είναι το δεύτερο πιο επιτυχημένο συγκρότημα σε έσοδα συναυλιών για το 1985, μετά τον Μπρους Σπρίνγκστιν.
Μέσα στο 1986, ηχογράφησαν το επόμενο άλμπουμ τους, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1987 με τίτλο «The House of Blue Light» (# 10 στη Βρετανία, # 1 στη Γερμανία, # 34 στις Η.Π.Α.), στο οποίο οι Deep Purple πειραματίστηκαν με διαφορετικούς ήχους στα πλήκτρα και synth κιθάρες. Στην περιοδεία του «The House of Blue Light» ηχογραφήθηκε το «Nobody’s Perfect» (# 38 στη Βρετανία, # 105 στις Η.Π.Α.).
Το 1989, ο Ίαν Γκίλαν αποχώρησε για δεύτερη φορά από το συγκρότημα λόγω των ιδιαίτερα τεταμένων σχέσεων με τον κιθαρίστα Ρίτσι Μπλάκμορ. Αντικαταστάτης του αυτή τη φορά, ο Τζο Λιν Τέρνερ (πρώην μέλος των Rainbow). Με τον Τέρνερ στα φωνητικά οι Deep Purple κυκλοφορήσαν το πολύ μέτριο «Slaves and Masters» (# 45 στη Βρετανία, # 23 στη Γερμανία, # 87 στις Η.Π.Α.) τον Οκτώβριο του 1990. Μία παγκόσμια περιοδεία ξεκίνησε, κατά τη οποία υπήρξαν στιγμές που ο Τέρνερ και το συγκρότημα, αποδοκιμάστηκαν.
Τον Αύγουστο του 1992, επανενώθηκε για δεύτερη φορά η κλασική σύνθεση του γκρουπ, λόγω της πίεσης που ασκήθηκε στον Μπλάκμορ από τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Τον Ιούλιο του 1993, κυκλοφόρησαν το «The Battle Rages On» (# 21 στη Βρετανία, # 5 στη Ιαπωνία). Στην επερχόμενη περιοδεία ηχογραφήθηκε το «Come Hell or High Water» (#29 στη Βρετανία, # 30 στην Ιαπωνία), για να ακολουθήσει η αποχώρηση του Ρίτσι Μπλάκμορ αυτή τη φορά, του οποίου τη θέση πήρε ο Τζο Σατριάνι. Με τον Σατριάνι στη σύνθεση τους, οι Deep Purple τελείωσαν την περιοδεία της προώθησης του «The Battle Rages On» και του πρότειναν να παραμείνει ως μόνιμο μέλος του συγκροτήματος, κάτι το οποίο αρνήθηκε λόγω της επιθυμίας του να συνεχίσει την προσωπική του καριέρα. Λίγους μήνες αργότερα, ο Στηβ Μορς (πρώην μέλος των Dixie Dregs) εντάχθηκε στο συγκρότημα και παραμένει ως σήμερα.
Αναγνώριση:
Η νέα σύνθεση των Deep Purple, με τον Ίαν Γκίλαν στα φωνητικά, τον Ρότζερ Γκλόβερ στο μπάσο, τον Στηβ Μορς στην κιθάρα, τον Τζον Λορντ στα πλήκτρα και τον Ίαν Πέις στα τύμπανα, ξεκίνησε τις ζωντανές εμφανίσεις της με μία περιοδεία στο Μεξικό, στα τέλη Νοεμβρίου του 1994. Μέσα στο 1995, περιόδευσαν σε χώρες τις οποίες δεν είχαν επισκεφθεί στο παρελθόν, περνώντας από την Κορέα, τη Νότιο Αφρική μαζί με τους Uriah Heep,όπως και την Ινδία,ενώ ηχογράφησαν τον επόμενο δίσκο τους.
Τον Φεβρουάριο του 1996, κυκλοφόρησαν το «Purpendicular» (#58 στη Βρετανία, # 3 στη Σουηδία) το οποίο περιείχε ένα από τα καλύτερα κομμάτια της νεότερης ιστορίας του συγκροτήματος, με τίτλο «Sometimes I Feel Like Screaming» και ξεκίνησαν μία πολύ μεγάλης κλίμακας παγκόσμια περιοδεία. Το καλοκαίρι της επόμενης χρονιάς, κυκλοφορεί το ζωντανά ηχογραφημένο στο Παρίσι, «Live at the Olympia ’96». Τον Μάιο του 1998, επανέρχονται με νέο άλμπουμ το «Abandon» (#76 στη Βρετανία, # 16 στη Γερμανία). Το 1999, αποφασίζουν να επανεκτελέσουν το ιστορικό «Concerto for Group and Orchestra», του 1969. Σε δύο εμφανίσεις του συγκροτήματος, στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου, οι Deep Purple μαζί με τον Ρόνι Τζέιμς Ντίο και άλλους μουσικούς έπαιξαν στο Royal Albert Hall του Λονδίνου, τα τρία movement της αρχικής σύνθεσης του Concerto… αλλά και άλλα δικά τους τραγούδια. Η κυκλοφορία «Live at the Royal Albert Hall» αποθανάτισε τη συγκεκριμένη εμφάνιση.
Το 2001, ο Ντον Έρεϊ αντικαθιστά τον Τζον Λορντ στα πλήκτρα, μετά από επιθυμία του τελευταίου. Με τη νέα σύνθεση, κυκλοφόρησαν το «Bananas» το 2003 (#85 στη Βρετανία, # 3 στη Γερμανία) και το 2005 το «Rapture of the Deep» (#81 στη Βρετανία, # 10 στη Γερμανία), ένα από τα πιο «progressive» άλμπουμ του συγκροτήματος. Επίσης, ζωντανές ηχογραφήσεις του συγκροτήματος κυκλοφόρησαν με τους τίτλους «Live at Montreux 2006» (2007) και «Live at Montreux 2011» .
Η περιοδεία για την προώθηση του «Rapture of the Deep» διήρκεσε από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι το Μάιο του 2011 με το συγκρότημα να δίνει 385 συναυλίες. Η περιοδεία ψηφίστηκε ως η έκτη καλύτερη του 2007 από τους ακροατές του βρετανικού «Planet Rock Radio», ενώ εμφανίστηκαν ως πρώτο όνομα στο φεστιβάλ «Monsters of Rock» του 2006 μαζί με τους Άλις Κούπερ, Journey, Queensrÿche, κ.α.,στο φεστιβάλ «Fête de l’Humanité 2009» στη Γαλλία μπροστά σε 100.000 θεατές, στο φεστιβάλ τζαζ του Μοντρέ στην Ελβετία το 2006 και το 2008, και το φεστιβάλ «Rock Over The Volga» στη Σαμάρα της Ρωσίας μπροστά σε 200.000 οπαδούς, το μεγαλύτερο κοινό μπροστά στο οποίο έπαιξαν από το «California Jam» το 1974.
Τον Ιούνιο του 2011, οι Deep Purple περιόδευσαν για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την περιοδεία «The Songs That Built Rock», στην οποία συμμετείχε και μία 38μελής ορχήστρα. Η περιοδεία συνεχίστηκε στην Ευρώπη τον Ιούλιο του ίδιου έτους και τον Οκτώβριο μεταφέρθηκε στη Νότια Αμερική. Η πολύ μεγάλη αυτή περιοδεία, συνεχίστηκε το χειμώνα του 2011 στην Ευρώπη και το Φεβρουάριο του 2012 στον Καναδά, για να ολοκληρωθεί με ένα πολύ μεγάλο ευρωπαϊκό κομμάτι, το οποίο ξεκίνησε στις 24 Οκτωβρίου στην Εκατερίνμπουργκ της Ρωσίας και τελείωσε στις 10 Δεκεμβρίου στο Κλερμόντ της Γαλλίας.
Στις 16 Ιουλίου του 2012, ο Τζον Λορντ απεβίωσε λόγω καρκίνου στο πάγκρεας. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς το συγκρότημα ηχογράφησε τον επόμενο δίσκο του, ο οποίος είναι αφιερωμένος στο Λορντ. Η ανακοίνωση του δίσκου έγινε ταυτόχρονα με την ανάρτηση μιας σελίδας στο διαδίκτυο η οποία έκανε αντίστροφη μέτρηση για την ημέρα κυκλοφορίας του δίσκου. Στις 26 Φεβρουαρίου 2013, ανακοινώθηκε ότι ο τίτλος του νέου δίσκου θα ήταν «Now What?!» και η επίσημη κυκλοφορία του στις 30 Απριλίου 2013, αν και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες κυκλοφόρησε στις 26 και 29 Απριλίου. Ένα μήνα νωρίτερα, κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ από το τραγούδι «Rapture of the Deep» του 2005, με τίτλο «Hell to Pay» μαζί με το κομμάτι «All the Time in the World».
Στις 21 Φεβρουαρίου, οι Deep Purple ξεκίνησαν την παγκόσμια περιοδεία τους από το Ντουμπάι[50] και συνέχισαν με έξι συναυλίες στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Μετά την εμφάνιση τους στη Σιγκαπούρη στις 12 Μαρτίου 2013, έκαναν μία παύση για ενάμισι μήνα, με την περιοδεία να συνεχίζεται στην Ευρώπη ξεκινώντας από το Ισγκλ της Αυστρίας στις 30 Απριλίου.
Προέλευση του ονόματος «Deep Purple»
Οι Deep Purple, χρωστάνε το όνομά τους στον πιανίστα Peter De Rose και πιο συγκεκριμένα, στην ομώνυμη μεγάλη jazz επιτυχία του, που τύγχανε να είναι και το αγαπημένο τραγούδι της γιαγιάς του Ρίτσι Μπλάκμορ. Η σύνθεση είχε δημοσιευθεί το 1933 ως σύνθεση για πιάνο. Τον επόμενο χρόνο, ο Paul Whiteman το ενορχήστρωσε για την Big Band Orchestra του, η οποία έκανε την jazz, κυρία όπως του άρεσε να λέει. Η ενορχήστρωση αυτή έγινε τόσο δημοφιλής σε πωλήσεις παρτιτούρας, που είχε σαν αποτέλεσμα το 1939, να προσθεθούν και στίχοι από τον Mitchell Parish:
«When the deep purple falls
over sleepy garden walls
And the stars begin to twinkle in the sky
In the mist of a memory
you wander back to me
Breathing my name with a sigh…»
Δισκογραφία
Shades of Deep Purple (1968)
The Book of Taliesyn (1968)
Deep Purple (1969)
Deep Purple in Rock (1970)
Fireball (1971)
Machine Head (1972)
Who Do We Think We Are (1973)
Burn (1974)
Stormbringer (1974)
Come Taste the Band (1975)
Perfect Strangers (1984)
The House of Blue Light (1987)
Slaves and Masters (1990)
The Battle Rages On (1993)
Purpendicular (1996)
Abandon (1998)
Bananas (2003)
Rapture of the Deep (2005)
Now What?! (2013)
Πηγή:
el.wikipedia.org
Βρίσκεται στον ομώνυμο δίσκο του 1986 σε στίχους και μουσική του ίδιου του Μηλιώκα. Είναι από αυτά τα τραγούδια που σε κάνουν να σκέφτεσαι και να προβληματίζεσαι με τη ζωή που διαμορφώνουν άλλοι για σένα παρά οι δικές σου επιλογές. Περιγράφει σκηνές που έζησε η γενιά μέσα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει έντονα τη δική μας εποχή: ένα κόσμο που γκρεμίζεται χωρίς να υπάρχει αντίδραση των ανθρώπων του, ανθρώπους που επιβάλλονταν στους άλλους χωρίς καμία δικαιολογία, τη ξενιτιά και κυρίως την κατεδάφιση των ονείρων τους.
1948 Ο Βρετανός τραγουδιστής και τραγουδοποιός Chris de Burgh (Christopher John Davison) γεννήθηκε στη Santa Fe της Αργεντινής. Υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο με την A&M Records το 1974 και άρχισε τις πρώτες σημαντικές εμφανίσεις του, παρέα με τους Supertramp για την περιοδεία τους Crime of the Century tour. Γνώρισε επιτυχία την δεκαετία του '80 με τραγούδια όπως τα "Don't Pay the Ferryman", "The Lady in Red", "A Spaceman Came Travelling", κ.α. Το 2007 έγινε ο πρώτος δυτικός καλλιτέχνης που έδωσε παράσταση στο Ιράν μετά την επανάσταση στην χώρα το 1979.
1964 Ένας από τους μεγαλύτερους τραγουδοποιούς του 20ου αιώνα, ο Cole Porter (Cole Albert Porter 1891-1964), απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών από νεφρική ανεπάρκεια στη Santa Monica της California. Στα πρώτα χρόνια της καριέρας του γνώρισε επιτυχία στο Broadway, γράφοντας τραγούδια για παραστάσεις όπως "Hands Up", "Paris", "Fifty Million Frenchmen", "The New Yorkers", "Leave It to Me!", "Can-Can", κ.α. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως Fred Astair, Bing Crosby, The Andrews Sisters, Gene Kelly, Judy Garland, Frank Sinatra, Billie Holiday, Ella Fitzgerald, The Four Seasons, κ.α. Δημοφιλή τραγούδια του: "Night and Day", "I Get a Kick out of You", "I've Got You Under My Skin", "Begin the Beguine", "Ev'ry Time We Say Goodbye", "All of You", "My Heart Belongs to Daddy", κ.α. Το 1948 κέρδισε το βραβείο Tony, "Best Composer and Lyricist" για τα τραγούδια του μιούζικαλ "Kiss Me, Kate".
1968 Οι Led Zeppelin πραγματοποιούν την πρώτη τους παράσταση στην Μεγάλη Βρετανία με αυτό το όνομα στο Πανεπιστήμιο του Surrey. Το όνομα του συγκροτήματος ήταν μια πρόταση του Keith Moon των The Who. Μέχρι τώρα το συγκρότημα εμφανιζόταν ως The New Yardbirds.
1988 Στην πρώτη θέση του US Billboard Hot 100 βρίσκονται οι UB40 με το τραγούδι "Red Red Wine". Την πρώτη φορά που είχε κυκλοφορήσει το 1984, είχε ανέβει μέχρι την 34η θέση του Billboard και την 1η των UK Singles Chart. O λόγος που το τραγούδι γνώρισε δεύτερη επιτυχία είναι γιατί ένας DJ με το όνομα Bobby Stark άρχισε να το παίζει στο dance club Scenario και η A&M Records, βλέποντας την απήχηση, το επανακυ
2000 Οι U2 και το τραγούδι "Beautiful Day" βρίσκονται στην κορυφή των UK Singles Chart. Ήταν μέρος του άλμπουμ τους "All That You Can't Leave Behind" που είχε κυκλοφορήσει στις 9 Οκτωβρίου. Το τραγούδι θα κερδίσει τρία βραβεία Grammy, "Song of the Year", "Record of the Year" και "Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal".
1938: Ο Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός Eddie Cohran (Edward Raymond Cohrane 1938-1960) γεννήθηκε στο Άλμπερτ Λι της Μινεσότα. Ξεκίνησε την καριέρα του πρωταγωνιστώντας το 1965 στη ταινία-μιούζικαλ "The Girl Can't Help It" όπου και τραγούδησε το "Twenty Flight Rock". Ένα χρόνο περίπου αργότερα σημείωσε την μεγαλύτερή του του επιτυχία με το "Summertime Blues" και ακολούθησαν και 'άλλες όπως "C'mon Everybody", "Somethin' Else" κ.α. Το 1987 το όνομά του γράφτηκε στο Rock and Roll Hall of Fame. Αρκετά από τα τραγούδια του ξανατραγουδήθηκαν από τους Jimmy Hendrix, The Clash, The Rolling Stones, Bruce Springsteen, The Beatles, The Beach Boys, The Who, Led Zeppelin, The White Stripes κ.α. Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της rock 'n' roll μουσικής.
Κανείς εδώ δεν τραγουδά
Σύνθεση: Νίκος Παπάζογλου
Ερμηνεία: Νίκος Παπάζογλου
Στίχος: Τάκης Σιμώτας
Άλμπουμ: Η εκδίκηση της γυφτιάς
1978
Η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» είναι, ομολογουμένως, ένας δίσκος ορόσημο, που υπήρξε καταλυτικός για την εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού των τελευταίων 30 ετών. Κυκλοφόρησε σε μια εποχή κατά την οποία το πολιτικό τραγούδι, με μπροστάρη τον Θεοδωράκη, κυριαρχούσε σχεδόν απόλυτα (με λίγες εξαιρέσεις, όπως του «συνεπή αιρετικού» Χατζιδάκι και λιγοστών άλλων, λιγότερο ή περισσότερο, περιθωριακών καλλιτεχνών), και ξένισε αρκετά, προκαλώντας πληθώρα αντιδράσεων από τους «φύλακες» του καθωσπρεπισμού και της πολιτικής ορθότητας της εποχής. Αυτό το οποίο έκανε το τρίο Ξυδάκη-Ρασούλη-Παπάζογλου (που ήρθαν στο προσκήνιο με τον δίσκο αυτό και, έκτοτε, όλοι τους διέγραψαν αξιοσημείωτη πορεία) είναι ότι πήρε την υπάρχουσα φόρμα του, αρκετά απαξιωμένου τότε, λαϊκού τραγουδιού της δεκαετίας του ‘60 και την αναβάπτισε στην κολυμβήθρα μιας εντελώς νέας αισθητικής αντίληψης, δημιουργώντας, ουσιαστικά, ένα νέο είδος ελληνικού τραγουδιού, το λεγόμενο «λαϊκό έντεχνο». Οι 3 πυλώνες του, αληθινά, επαναστατικού αυτού δίσκου ήταν, σαφώς, η πρωτοπόρος μουσική «πρόταση» των Ξυδάκη-Παπάζογλου, ο απροσδόκητος και κάθε άλλο παρά ανώδυνος στίχος του Ρασούλη και, φυσικά, η φωνή του Νίκου Παπάζογλου, σήμα κατατεθέν, αδιαμφισβήτητα, της σύγχρονης ελληνικής μουσικής παράδοσης. (Κάτι πρέπει να συνέβη εκείνη τη συγκεκριμένη χρονιά (1978) πάντως, καθώς και άλλοι δύο «ιδιαίτεροι» δίσκοι, που ξέφευγαν από την μουσική πεπατημένη της Μεταπολίτευσης, κυκλοφόρησαν: «Φλου» και «Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάουμποϋ»). Το highlight του δίσκου κατ’ εμέ, είναι το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά», ένα instant classic κομμάτι και ξεκάθαρα διαχρονικό, το οποίο, κακά τα ψέματα, με την αμεσότητά του (ακολουθεί φράση-κλισεδάκι, που εδώ, όμως, ισχύει) αγγίζει την ψυχή του Έλληνα. Ποιος από εμάς δεν έχει σιγοτραγουδήσει (ακολουθεί ωραίο οξύμωρο): «Κανείς εδώ δεν τραγουδά…»;
Τη μουσική έγραψε ο «Ψηλός», τους στίχους ο «Πρόεδρος» και το τραγούδησε ο «Πρίγκιπας». Πρόκειται για ένα τραγούδι που μίλησε το ’79 σε όλους τους «Ασυμβίβαστους» που ‘θελαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά και σε όσους έμεναν αδρανείς τότε και σήμερα. Η ταινία «Ασυμβίβαστος» ήταν βασισμένη στη ζωή του Σιδηρόπουλου, ο οποίος σε όλα του τραγούδια σχολιάζει την συντηρητική κοινωνία της εποχής του και την επιφανειακή αλλαγή των ανθρώπων της.
Τα Υπόγεια Ρεύματα σχηματίστηκαν το 1992 στην Αθήνα και έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο το 1994 με τίτλο «Ο μάγος κοιτάζει την πόλη». Σ’ αυτό το δίσκο βρίσκεται το πιο γνωστό ίσως τραγούδι τους. Το Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά έγινε ένας αστικός ύμνος της νεολαίας από την εποχή που κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα. Οι εύκολες συγχορδίες του το καθιστούν ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια για τους νέους κιθαρίστες και οι στίχοι του κλασικό τραγούδι για πολλές νεανικές εκδηλώσεις. Ο φιλοσοφημένος του στίχος μοιάζει να ειρωνεύεται έντονα την ελληνική κοινωνία που η μοναδική της ιδιότητα είναι εκφράζει ασυλλόγιστα, έντονα και φανατισμένα τις φλυαρίες της. Αυτά γιατί μ’ αρέσει να μην λέω πολλά.
Ίσως δεν υπάρχει κάτι πιο ροκ από τον αντισυμβατικό «μπαγάσα» Άσιμο. Στο «Φανάρι του Διογένη» παρέα στον «Μπαγάσα» κάνουν μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά τραγούδια του: Γιουσουρούμ, Εγώ με τις ιδέες μου, Λίνα, Δε θέλω καρδιά μου να κλαις. Ο «Μπαγάσας» όμως είναι το τραγούδι που βιογραφεί καλύτερα από κάθε άλλο τον Άσιμο. Στο τραγούδι αυτό αφηγείται όλα όσα θα ήθελε να γίνει, κατεργάρης και ελεύθερος. Ο ίδιος είπε κάποτε: «Δεν σας φοβάμαι, φαντάσματα. Φαντάσματα δε σας φοβάμαι… Εγώ είμαι άνθρωπος. Άνθρωπος όμως φάντασμα μες στους ανθρώπους. Αν υπάρχει ανάμεσα σας φάντασμα. Φάντασμα όμως άνθρωπος μες στα φαντάσματα…»
1934: Ο Καναδός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός ποιητής και συγγραφέας Leonard Cohen (Leonard Norman Cohen) γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Κεμπέκ του Καναδά. Δημοσίευσε τη πρώτη του ποιητική συλλογή το 1956 και το πρώτο του βιβλίο το 1963. Έκανε την παρουσία του στα μουσικά δρώμενα μα το άλμπουμ "Songs of Leonard Cohen" το 1967 και σιγά-σιγά με την χαρακτηριστική φωνή του και τους ιδιαίτερους στίχους του (ποιήματα) έγινε δημοφιλής σε ολόκληρο το πλανήτη. Το όνομά του γράφτηκε στο Rock Hall of Fame το 2008 και το 2010 τιμήθηκε με το βραβείο Grammy "Lifetime Achievement" για τη συνολική του προσφορά στη μουσική. Δημοφιλή τραγούδια του: "Suzanne", "Everybody Knows", "I'm Your Man", "Dance Me to the End of Love", "Famous Blue Raincoat" κ.α.
1985: Στην πρώτη θέση του Billboard Hot 100 βρίσκονται οι Βρετανοί Dire Straits με το τραγούδι "Money for Nothing". Το τραγούδι γράφτηκε από τον τραγουδιστή και κιθαρίστα του συγκροτήματος Mark Knopfler μαζί με τον τραγουδιστή Sting, ο οποίος κάνει τα δεύτερα φωνητικά του ρεφρέν - τον επαναλαμβανόμενο στίχο "I Want My MTV". Κυκλοφόρησε σαν single τον Ιούνιο του 1985 αλλά είναι μέρος του πέμπτου στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος "Brothers in Arms".
1970: Ο Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός και ίσως ο μεγαλύτερος κιθαρίστας όλων των εποχών, Jimi Hendrix (Johnny Allen Hendricks 1942-1970) απεβίωσε σε ηλικία 27 ετών από υπερβολική δόση ναρκωτικών στο διαμέρισμά του στο Κένσινγκτον του Λονδίνου. Το όνομα του γράφτηκε στο Rock and Roll Hall of Fame το 1991 ενώ το 1992 τιμήθηκε με το βραβείο Grammy "Lifetime Achievement" για την συνολική του προσφορά στην μουσική. Η μουσική του επηρεάστηκε από μεγάλους καλλιτέχνες όπως οι B.B. King, Muddy Waters, Howlin' Wolf, Albert King αλλά προσθέτοντας funk, jazz και world στοιχεία διαμόρφωσε ένα δικό του μοναδικό στυλ. Το 2003 στην λίστα του περιοδικού Rolling Stone "The 100 Greatest Guitarists of All Time", βρέθηκε επάξια στην πρώτη θέση. Θεωρείται πως ανέβασε την blues μουσική ένα επίπεδο πάνω ενώ βοήθησε να ανοίξει ο δρόμος για την hard rock και heavy metal. Σε ψηφοφορία για τα καλύτερα κιθαριστικά σόλο όλων των εποχών του περιοδικού Guitar World, έξι από τα σόλο του βρέθηκαν στην τελική λίστα και αφορούσαν τραγούδια όπως "All Along the Watchtower" (Νο5), "Little Wing" (Νο18), "Purple Haze" (Νο70) κ.α
1960: Στην πρώτη θέση του Billboard βρίσκεται το τραγούδι "The Twist" με την φωνή του Chubby Checker. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1959 από τους Hank Ballard and the Midnighters. Το τραγούδι ήρθε ακόμη μία φορά στην επικαιρότητα το 1988, όταν το ξανά ηχογράφησαν οι The Fat Boys.
1966: Το έβδομο άλμπουμ των The Beatles με τίτλο "Revolver" βρίσκεται στο Νο1 του Billboard 200. Θα παραμείνει στην κορυφή για έξι εβδομάδες. Ηχογραφήθηκε στα Abbey Road Studios του Λονδίνου από τις 6 Απριλίου έως τις 21 Ιουνίου του 1966. Είναι ένα αρκετά πιο κιθαριστικό άλμπουμ σε σχέση με το προηγούμενο τους, "Rubber Soul". Θεωρείται ένα από τα πρώτα ψυχεδελικά άλμπουμ και ένα από τα σημαντικότερα τους. Κυκλοφόρησε πριν την τελευταία τους περιοδεία, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν θα συμπεριλάβουν κανένα από τα τραγούδια του άλμπουμ λόγω της δυσκολίας που είχαν να παιχτούν με φυσικά όργανα. Χρησιμοποίησαν προηγμένες για την εποχή τεχνικές ηχογράφησης, τις οποίες δεν είχαν την δυνατότητα να εφαρμόσουν στην σκηνή. Δημοφιλή τραγούδια του άλμπουμ: "Taxman", "Eleanor Rigby", "Yellow Submarine", "She Said She Said", "Good Day Sunshine", "Tomorrow Never Knows" κ.α.
1944: Ο Βρετανός μουσικός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και συνθέτης Roger Waters (George Roger Waters) γεννήθηκε στο Great Bookham της Αγγλίας. Είναι δημοφιλής ως ο βασικός τραγουδοποιός, μπασίστας και τραγουδιστής του progressive rock συγκροτήματος Pink Floyd. Μετά την αποχώρηση του Syd Barrett από το γκρουπ το 1968, πήρε τα ηνία του συγκροτήματος μέχρι το 1985 που αποχώρησε λόγω καλλιτεχνικών διαφορών με τα υπόλοιπα μέλη. Ακολούθησε σόλο καριέρα κυκλοφορώντας μέχρι το 1992 τρία σόλο άλμπουμ. Γνώρισε μεγάλη επιτυχία με τους Pink Floyd κυρίως την δεκαετία του '70 με άλμπουμ όπως "The Dark Side of the Moon", "Wish You Were Here" και "The Wall". Οι πωλήσεις των άλμπουμ τους ξεπερνούν τα διακόσια εκατομμύρια αντίτυπα.
Η Κουβανοαμερικανίδα τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Gloria Estefan
(Gloria Maria Milagrosa Fajardo Garcia) γεννήθηκε στην Αβάνα της Κουβάς.
Ξεκίνησε την καριέρα της το 1984 με το συγκρότημα Miami Sound Machiune
και γνώρισε αμέσως επιτυχία με τραγούδια όπως τα "Dr. Beat", "Conga",
"Words Get In The Way", "Bad Boy" κ.α. Το 1987 το όνομα του γκρουπ
άλλαξε σε Gloria Estefan and Miami Sound Machine. Οι πωλήσεις των
άλμπουμ της ξεπερνούν τα ενενήντα εκατομμύρια αντίτυπα. Από το 1984
μέχρι σήμερα έχει κερδίσει δυο American Music Awards, τρία Grammy
Awards, τέσσερα Latin Grammy Awards κ.α.
1975: Ο Bruce Springsteen κυκλοφορεί το άλμπουμ "Born to Run". Το τρίτο στούντιο άλμπουμ του rock τραγουδιστή και τραγουδοποιού θα έχει μεγάλη εμπορική επιτυχία και θα φτάσει μέχρι την δεύτερη θέση του Billboard 200. Το ομότιτλο τραγούδι βοήθησε τον Springsteen να αποκτήσει παγκόσμια αναγνώριση. Το άλμπουμ μπήκε σε πολλές λίστες "best ever" περιοδικών και καταχωρήθηκε σαν ένα από τα πιο ιστορικά ηχογραφήματα στην Αμερικάνικη μουσική κουλτούρα στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Το άλμπουμ θεωρείται από πολλούς ως το αριστούργημά του καλλιτέχνη. Δημοφιλή τραγούδια του άλμπουμ: "Born to Run", "Tenth Avenue Freeze-Out", "Thunder Road", "Jungleland" κ.α.
1962: Στην πρώτη θέση του Billboard βρίσκεται η Little Eva με το τραγούδι “The Loco-Motion”. Το τραγούδι έγραψαν οι Carole King και Gerry Goffin για να το ερμηνεύσει αρχικά η Dee Dee Sharp, η οποία όμως αρνήθηκε. Η Little Eva εργαζόταν ως babysitter για την Carole King. Ηχογράφησε ένα ντέμο του τραγουδιού κι εφόσον άρεσε η φωνή της στον παραγωγό Don Kirshner, αυτός πρότεινε να το τραγουδήσει εκείνη. Είναι αξιοσημείωτο πως το τραγούδι The Loco-Motion εμφανίστηκε στο Τοp 5 των Αμερικανικών charts τρεις φορές σε διαφορετικές δεκαετίες και από διαφορετικούς καλλιτέχνες. Το 1962 από την Little Eva (No.1), το 1974 από τους Grand Funk Railroad (No.1) και το 1988 από την Kylie Minogue (No. 3).
Ο Βρετανός κιθαρίστας, κιμπορντίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός Ken Hensley (Kenneth William David Hensley) γεννήθηκε στο Πλάμστεντ του Νότιου Λονδίνου. Υπήρξε μέλος του hard rock συγκροτήματος Uriah Heep και δημιουργός επιτυχιών όπως "Lady in Black", "Easy Livin'", "Free Me" κ.α. Ενσωματώθηκε με τους Uriah Heep σαν κιμπορντίστας τα Χριστούγεννα του 1969, εκείνη την εποχή είχαν την ονομασία Spice. Το 1980 άφησε το συγκρότημα λόγω καλλιτεχνικών διαφορών με τα υπόλοιπα μέλη και λίγο αργότερα έγινε μέλος των Blackfoot
.
Ο Γάλλος μουσικός, συνθέτης και παραγωγός – πρωτοπόρος της ηλεκτρονικής μουσικής – Jean-Michel Jarre (Jean-Michel Andre Jarre) γεννήθηκε στη Λυών της Γαλλίας, Γνώρισε για πρώτη φορά επιτυχία το 1976 με την κυκλοφορία του άλμπουμ Oxygene, το οποίο ηχογράφησε στο σπίτι του, και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 12.000.000 αντίτυπα. Είναι ο πρώτος μουσικός από τη Δύση που πραγματοποίησε συναυλία στην Κίνα. Είναι στο βιβλίο Guinness Book Of Records για τη συναυλία που πραγματοποίησε στη Μόσχα το 1997 και παρακολούθησαν πάνω από τριάμισι εκατομμύρια κόσμος. Οι πωλήσεις των άλμπουμ του παγκοσμίως ξεπερνούν τα 80.000.000 αντίτυπα.
Φρανκ Σινάτρα...
Ο σπουδαιότερος, ίσως, Αμερικανός τραγουδιστής του 20ού αιώνα. Μορφή συμβολική της αμερικανικής κουλτούρας με ογκώδες μουσικό έργο, που περιλαμβάνει πάνω από 1400 ηχογραφήσεις. Τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρήγκαν, το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997.
Απέσπασε συνολικά έντεκα βραβεία Grammy- ανάμεσά τους και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του-βραβείο Όσκαρ β` ανδρικού ρόλου για την ταινία " "Όσο υπάρχουν άνθρωποι", το 1953. Η προσωπική του ζωή ιδιαίτερα ταραχώδης και περιπετειώδης που τον τοποθέτησε συχνά στο προσκήνιο. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του είναι τα τραγούδια: " Strangers in the night", "My Way", "Theme from New York, New York", That`s Life", "Fly Me to the Moon". `Ενα από τα ωραιότερα τραγούδια του είναι το «My Way». Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για μια διαχρονική κι αξεπέραστη επιτυχία του Σινάτρα, που ίσως πολλοί θα ήθελαν να πουν στο τέλος της ζωής τους...
Ποιά είναι όμως η ιστορία του;
Γράφτηκε από τους Ζακ Ρεβό και Ζιλ Τιμπό και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1967 από τον Κλοντ Φρανσουά, ενώ ο αρχικός τίτλος του ήταν «Comme D`Habitude» («Όπως συνήθως»). Σημείωσε τεράστια επιτυχία σε κάποιες περιοχές της Ευρώπης, κυρίως τις γαλλόφωνες. Αφηγείτο την ιστορία ενός άνδρα που βιώνει το ουσιαστικό τέλος του γάμου του καθώς η καθημερινότητα έχει σκοτώσει την αγάπη.
Πώς όμως μεταμορφώθηκε στο θρυλικό «My way»; Kάποια στιγμή έμελλε να το ανακαλύψει ο Πωλ Άνκα σε ένα ταξίδι του στη Γαλλία. Αντιλήφθηκε τη δυναμική της μουσικής και προσέγγισε τους δημιουργούς του. Λέγεται, μάλιστα, ότι απέκτησε τα δικαιώματα δωρεάν.
Ωστόσο, αφού επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, δεν έβρισκε την έμπνευση που περίμενε για να γράψει. Μια μέρα του τηλεφώνησε ο Σινάτρα και κανόνισαν να δειπνήσουν μαζί. Τότε ο Σινάτρα του δήλωσε: «Τα παρατάω. Βαρέθηκα, φεύγω». Σύμφωνα με τον Πωλ Άνκα, του ζήτησε να του γράψει ένα κομμάτι για το τελευταίο του- όπως νόμιζε- άλμπουμ.
«Θυμήθηκα τη μελωδία και με άγγιξε πολύ η ανακοίνωσή του πως τα παρατάει. Γύρισα σπίτι, κάθισα στη γραφομηχανή μου κι άρχισα να γράφω τους στίχους, σαν να τους έγραφε ο Σινάτρα», αφηγείται. Ήθελε το κομμάτι να είναι απολύτως αντιπροσωπευτικό του Σινάτρα, κι έτσι χρησιμοποίησε και λέξεις που ο ίδιος δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ, όπως «I ate it up and spit it out».
«Έτσι, άρχισα να γράφω: Και τώρα, το τέλος πλησιάζει... («And now the end is near...») και το υπόλοιπο γράφτηκε μόνο του. Στις πέντε το πρωί τηλεφώνησα στον Φρανκ και του είπα: Έχω κάτι ξεχωριστό για το νέο σου άλμπουμ`».
Ο Άνκα ταξίδεψε στο Λας Βέγκας και τραγούδησε τη νέα βερσιόν του τραγουδιού στον Σινάτρα. Εκείνος αντέδρασε χαλαρά στην αρχή αλλά δύο μήνες αργότερα δέχθηκε τηλεφώνημά του. «Για άκου αυτό» του είπε. «Έβαλε το τηλέφωνο μπροστά στο ηχείο κι εκείνη ήταν η πρώτη φορά που άκουγα τον Φρανκ να τραγουδάει το τραγούδι μου» καταλήγει.
Έδωσε, λοιπόν, το «My way» στον Φρανκ Σινάτρα ο οποίος το ηχογράφησε στις 30 Δεκεμβρίου του 1968. Οι στίχοι είχαν πια αλλάξει και η ιστορία είχε μεταμορφωθεί. Αντί για τον άνδρα που συνθλίβεται από τη συνήθεια στη γαλλική εκδοχή του, αναφέρεται τώρα στον απολογισμό ζωής ενός άλλου άνδρα που έζησε όπως ο ίδιος επιθυμούσε, με το δικό του τρόπο. His way.
Η εταιρεία του Πωλ Άνκα πάντως ήταν έξαλλη που είχε δώσει ένα τέτοιο κομμάτι σε κάποιον άλλο. «Τους εξήγησα πως μπορώ να το γράψω αλλά δεν είμαι αυτός που θα το τραγουδήσει. Ήταν για τον Φρανκ, κανέναν άλλο».
Η κόρη του Σινάτρα, σε συνέντευξή της στο BBC το 2000, είχε πει για τον πατέρα της: «Πάντα πίστευε πως αυτό το τραγούδι είχε μια ιδιοτέλεια και αυταρέσκεια. Δεν του άρεσε. Του κόλλησε και δεν μπορούσε να απαλλαγεί από αυτό.»
Στην Αμερική το τραγούδι έκανε επιτυχία αλλά όχι την αναμενόμενη. `Αλλωστε δεν ήταν ιδιαίτερα συντονισμένο με την ατμόσφαιρα της εποχής. Ωστόσο, στη Βρετανία θριάμβευσε, μπαίνοντας για έξι φορές στα chart, τη διετία 1970-1971. Αξίζει να σημειωθεί ότι κατέχει το ρεκόρ του τραγουδιού με τη μεγαλύτερη διάρκεια.KLIK Magazine
1959: Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας ο τραγουδιστής, τραγουδοποιός και μουσικός Edwyn Collins (Edwyn Stephen Collins). Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής το 1994 με το τραγούδι "A Girl Like You" το οποίο είναι μέρος του soundtrack της ταινίας "Charlie's Angels: Full Throttle"Music Is Life
“Libertango”. Μια συναρπαστική
μελωδία, που στο άκουσμά της "ταξιδεύεις" σε άλλα μέρη και σε άλλες
εποχές. Πρόκειται για την αριστουργηματική μελωδία του Astor Piazzola, του
σημαντικότερου συνθέτη του τανγκό κατά το δεύτερο μισό του 20ου
αιώνα. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος με τις μοναδικές συνθέσεις του, έφερε
επανάσταση στο παραδοσιακό τάγκο, ενσωματώνοντας σ` αυτό στοιχεία της
τζαζ μαζι με της κλασικής μουσικής, δημιουργώντας το nuevo tango (νέο
τάγκο). Ένας εκπληκτικός μπαντονεονίστας που ερμήνευε τις συνθέσεις
του με διάφορα μουσικά σχήματα. "El Gran Astor" ("Ο Μέγας Άστορ")... Με
αυτό το "όνομα" ήταν γνωστός στην Αργεντινή...
Αυτή
η ημι-βιογραφική ιστορία της σκηνοθέτιδας Sally Potter και του
χορευτή Pablo Verón είναι μια όμορφη, καλλιτεχνική αλληγορία της ζωής
και των σχέσεων, σε σύγκριση με το τάνγκο. Επέλεξα τη σκηνή όπου η Sally
χορεύει -μαζί με τρεις καβαλιέρους- το ξεχωριστό “Libertango“, από το
δημιουργό του Nuevo Tango (νέο τάγκο), ο “Μέγας” Astor Piazzolla.
Ήταν
το 1953, που τον παροτρύνει ο Χιναστέρα, να συμμετέχει σε διαγωνισμό
σύνθεσης με τη "Συμφωνία του Μπουένος Άιρες". Τότε, κερδίζει υποτροφία
από τη γαλλική κυβέρνηση για να μαθητεύσει στο Παρίσι κοντά στη Γαλλίδα
συνθέτρια και μαέστρο, τη διορατική Νάντια Μπουλανζέ. Εκείνη,
αλλάζει τη ζωή του σε μια μέρα. Ο Πιατσόλα διηγείται:
"Όταν
τη συνάντησα της έδειξα συμφωνίες και σονάτες μου με το κιλό. Άρχισε να
τις διαβάζει και ξαφνικά είπε το εξής φρικτό: ‘Είναι πολύ
καλογραμμένα.’ Και σταμάτησε, βάζοντας μια μεγάλη τελεία, τεράστια σαν
μπάλα ποδοσφαίρου. Μετά από λίγο είπε: “Εδώ είσαι σαν τον Στραβίνσκι,
σαν τον Μπάρτοκ, σαν τον Ραβέλ, αλλά ξέρεις τι; Δεν βρίσκω τον Πιατσόλα
εδώ πέρα.” Κι άρχισε να διερευνά την προσωπική μου ζωή: τι έκανα, τι
έπαιζα και τι δεν έπαιζα, αν ήμουν εργένης ή με κάποιον, ήταν σαν
πράκτορας του FBI! Και της είπα με ντροπή ότι ήμουν μουσικός του τάγκο.
Στο τέλος της είπα, “Παίζω σε ‘νυχτερινό κέντρο.’” Δεν ήθελα να πω
“καμπαρέ.” Κι εκείνη απάντησε, “Νυχτερινό κέντρο, ναι, δηλαδή καμπαρέ,
δεν είναι;” “Ναι,” απάντησα, και σκέφτηκα, “Θα τη χτυπήσω αυτή τη
γυναίκα μ` ένα ραδιόφωνο στο κεφάλι...” Δεν ήταν εύκολο να της πει
ψέματα κάποιος.
Συνέχισε να
ρωτάει: “Λες ότι δεν είσαι πιανίστας. Τι όργανο παίζεις τότε;” Και δεν
ήθελα να της πω ότι έπαιζα μπαντονεόν γιατί σκέφτηκα ότι “Θα με ρίξει
κάτω από τον τέταρτο όροφο”. Τελικά ομολόγησα και μου ζήτησε να της
παίξω λίγα μέτρα από κάποιο δικό μου τανγκό. Άνοιξε ξαφνικά τα μάτια,
μου άρπαξε το χέρι και είπε: “Βρε χαζέ, αυτός είναι ο Πιατσόλα!” Ύστερα
πήρα όλη τη μουσική που είχα συνθέσει, δέκα χρόνια της ζωής μου, και την
έστειλα στον διάολο μέσα σε δύο δευτερόλεπτα."
Το
nuevo tango του Πιατσόλα είναι ιδιαίτερο, ξεχωριστό, εντελώς
διαφορετικό από το παραδοσιακό τανγκό. Σε αυτό, ενσωματώνονται στοιχεία
της τζαζ, περίπλοκες συγχορδίες και διαφωνίες-ετεροφωνίες, της χρήσης
αντίστιξης και των μακρών συνθετικών μορφών. Εισάγει παράλληλα, μουσικά
όργανα που δεν χρησιμοποιούνταν στο παραδοσιακό τάγκο. Ανάμεσά τους
είναι το φλάουτο, το σαξόφωνο, η ηλεκτρική κιθάρα, ηλεκτρικά όργανα,
ντραμας και το βιμπράφωνο.
Οι βιογράφοι του
μεγάλου συνθέτη, υπολογίζουν ότι ο Πιατσόλα συνέθεσε περισσότερο από
3.000 κομμάτια από τα οποία ηχογράφησε περίπου τα 500.
Στην ταινία "Μαθήματα τανγκό",
ακούμε τη μαγευτική μελωδία του Άστορ Πιατσόλα. Πρόκειται για την
ημι-βιογραφική ιστορία της σκηνοθέτιδας Sally Potter και του
χορευτή Pablo Verón. Είναι μια εξαιρετική, καλλιτεχνική αλληγορία της
ζωής και των σχέσεων, σε σύγκριση με το τάνγκο. Όποιος την έχει δει, δεν
μπορεί να μην θυμάται τη σκηνή όπου η Sally χορεύει -μαζί με τρεις
καβαλιέρους- το ξεχωριστό “Libertango“, του “Μέγα” Άστορ Πιατσόλα.
Από το 1962 όταν ο Bob Dylan κυκλοφόρησε τον ομώνυμο και πρώτο δίσκο του
μέχρι και σήμερα, ο Dylan ήταν,είναι και παραμένει ο πιο επιδραστικός
Αμερικάνος μουσικός όλων των εποχών.
Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που την περίοδο της μεγάλης
της φήμης, την κατηγόρησαν ως φιλοχρήματη και ματαιόδοξη. Πριν μιλήσουν
όμως για το πρόσωπό της, θα ήταν καλύτερο να σκεφτούν πρώτα αυτές τις
παραμέτρους που ήταν καθοριστικές για μια νέα γυναίκα η οποία στο όνομα
της τέχνης, κατάφερε να εξαλείψει το μίζερο παρελθόν της.
Στην ταινία "Ένα αστείο κορίτσι", το 1968,
της δίνεται η ευκαιρία να ανέβει στην κορυφή. Αυτό, της χάρισε το πρώτο
από τα δύο Όσκαρ που έχει κερδίσει στην κατηγορία του Α` γυναικείου
ρόλου.
`Εχει κερδίσει βραβείο Tony , το 1965,
για την τηλεοπτική παραγωγή "My name is Barbra", ακόμα ένα Όσκαρ για
τo τραγούδι Evergreen από την ταινία "`Ενα αστέρι γεννιέται",
έχει κερδίσει 5 βραβεία Emmy, έχει προταθεί 36 φορές για το μουσικο
βραβείο Grammy, το οποίο έχει κερδίσει 8 φορές κι έχει κερδίσει ένα
ειδικό βραβείο Tony, βραβείο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου
.
Θεωρείται μία
από τις πιο επιτυχημένες καλλιτέχνιδες στη μοντέρνα ιστορία της
καλλιτεχνικής βιομηχανίας. Οι πωλήσεις της φτάνουν από 71,5 εκατομμύρια
δίσκους στις Ηνωμένες Πολιτείες και 140 εκατομμύρια δίσκους παγκοσμίως.
Η μεγαλύτερη σε πωλήσεις γυναίκα καλλιτέχνης στη λίστα των Μεγαλύτερων
σε Πωλήσεις Καλλιτεχνών της RIAA, η μόνη γυναίκα που βρίσκεται μέσα στο
top 10 και η μόνη καλλιτέχνης εκτός της σκηνής του ροκ. Μαζί με τη Cher,
το Frank Sinatra, και τη Shirley Jones, μοιράζεται τη διάκριση να έχει
βραβευτεί με Όσκαρ υποκριτικής και να έχει φτάσει στην κορυφή του U.S.
Billboard Hot 100 chart.
`Ενα από τα ωραιότερα τραγούδια της είναι το "Woman in love" που βρίσκεται στο album της "Guilty" του 1980 και γράφτηκε από τους Barry και Robin Gibb των Bee Gees. Την ίδια χρονιά κέρδισε το "Ivor Novello award" για το Καλύτερο τραγούδι σε μουσική και στίχους.
Μάλιστα, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του Billboard Hot 100 chart, και να πάρει τη θέσει του "Another One Bites the Dust". Οι
στίχοι αναφέρονται στην ολοκληρωτική αφοσίωση της ερμηνεύτριας στον
εραστή της. Παρόλα τα όποια εμπόδια αντιμετώπιζαν, θα ήταν πάντα
ερωτευμένοι και δίπλα ο ένας στον άλλον. Ωστόσο, η Streisand έχει δηλώσει ανοιχτά ότι δεν της αρέσει το "Woman In Love" γιατί δεν πιστεύει στη σημασία των στίχων. Πιθανώς, γι`αυτό το λόγο σπάνια το ερμηνεύει σε συναυλίες.
Μπορεί
να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησε, ωστόσο, σε κάθε
νέο της εγχείρημα συναντά μεγάλη επιτυχία, τόσο στη δισκογραφία όσο και
στο σέλιλόιντ. Γιατί η Barbra Streisand είναι ένα πολυεπίπεδο ταλέντο
και αποδίδει εκπληκτικά, ακόμα και αν δεν πιστεύει σε αυτά που
ερμηνεύει...
Όλα τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους καλλιτέχνες, στους δημιουργούς των τραγουδιών και στις δισκογραφικές εταιρείες τους. Οι φωτογραφίες των καλλιτεχνών προέρχονται από διάφορα sites του Διαδικτύου, οι οποίες επίσης ΔΕΝ μου ανήκουν. Το παραπάνω μουσικά video δεν έχουν σκοπό την παραβίαση των αξιώσεων που έχουν οι δισκογραφικές εταιρείες αλλά προορίζεται
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ.
Εάν πάραυτα θίγονται τα συμφέροντα κάποιου, είμαι πρόθυμος να προβώ ευχαρίστως στην άμεση και οριστική διαγραφή του.
home 
