«I Will Survive»... Ποιος δεν γνωρίζει και δεν έχει σιγοτραγουδήσει τον ύμνο της μουσικής ντίσκο, που έγινε το σύμβολο της γυναικείας δύναμης και όχι μόνο; Οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για έναν δύσκολο χωρισμό, που όμως τελικά ο «ήρωάς» του βρίσκει δύναμη να τον ξεπεράσει.
Το γεμάτο αισιοδοξία τραγούδι, το οποίο πρωτοερμήνευσε η σπουδαία Γκλόρια Γκέινορ το 1978, γράφτηκε από τον Φρέντι Πέρεν και τον Ελληνοαμερικανό μουσικό παραγωγό και στιχουργό Ντίνο Φέκαρης.
Ο Ντίνο Φέκαρης, ο οποίος γεννήθηκε το 1945 στο Πίτσμπουργκ, στην Πενσιλβάνια των ΗΠΑ, ήταν ο παραγωγός και στιχουργός και άλλων τραγουδιών της Γκλόρια Γκέινορ. Έχει προταθεί πέντε φορές για βραβείο Grammy, κερδίζοντας μία φορά το 1979 για το «I Will Survive».
Έγινε μέλος της διάσημης αμερικανικής δισκογραφικής εταιρείας Motown στο τέλος της δεκαετίας του 1960 ως παραγωγός και στιχουργός, και αρχικά συνεργάστηκε με τον συνθέτη Νικ Ζήσης (Nick Zesses).
Το τραγούδι, ο τίτλος του οποίου σημαίνει «Θα επιβιώσω», είναι ένας ύμνος της γυναικείας ενδυνάμωσης και έχει να κάνει με το να προχωράς μετά από μια κακή σχέση.
Έκτοτε βέβαια έχει πάρει και άλλες έννοιες, όπως για παράδειγμα ότι μαζί του ταυτίζονται άτομα που έχουν ξεπεράσει οποιαδήποτε δύσκολη κατάσταση. Πώς ήρθε όμως η ιδέα στον Ντίνο Φέκαρης να γράψει τους στίχους του πιο διάσημου ντίσκου τραγουδιού που υπήρξε ποτέ; Ο ίδιος έχει αποκαλύψει ότι το εμπνεύστηκε όταν απολύθηκε από τη Motown Records.
Μιλώντας στον ιστότοπο Songfacts, είπε: «Με άφησαν να φύγω μετά από σχεδόν επτά χρόνια. Ήμουν ένας άνεργος τραγουδοποιός που έκλαιγα τη μοίρα μου. Άνοιξα την τηλεόραση και αυτό ήταν: εκείνη τη στιγμή, έπαιζε ένα τραγούδι που είχα γράψει για μία ταινία με τίτλο "Generation" (το τραγούδι ερμήνευαν οι Rare Earth)».
«Το είδα αυτό σαν οιωνό ότι τα πράγματα θα πάνε καλά για εμένα. Θυμάμαι να πηδάω πάνω-κάτω στο κρεβάτι λέγοντας, “Θα τα καταφέρω. Θα γίνω τραγουδοποιός. Θα επιζήσω!”».
Η ίδια η Γκλόρια Γκέινορ είπε κάποτε για το τραγούδι που ερμήνευσε με μοναδικό τρόπο: «Λατρεύω το δυναμικό αποτέλεσμα, λατρεύω την ενθαρρυντική επίδραση. Είναι ένας διαχρονικός στίχος που αντιμετωπίζει μια διαχρονική ανησυχία».
Όταν ο Πέρεν και ο Φέκαρης έφυγαν από τη Motown, δημιούργησαν το δικό τους δίδυμο παραγωγής και σύντομα σημείωσαν επιτυχία με το «Reunited» των Peaches & Herb.
Όταν έγραψαν το «I Will Survive», δεν είχαν κανέναν να το τραγουδήσει. Συμφώνησαν ότι η επόμενη ντίβα που θα τους έβρισκε θα έπαιρνε και το τραγούδι.
Αυτή κατέληξε να είναι η Γκλόρια Γκέινορ, της οποίας η δισκογραφική εταιρεία κάλεσε τον Πέρεν, καθώς έψαχναν κάποιους να της κάνουν την παραγωγή σε ένα τραγούδι που ονομάζεται «Substitute», το οποίο αρχικά είχαν τραγουδήσει οι Righteous Brothers. Στη συνέχεια, η Γκλόρια Γκέινορ συμφώνησε να ηχογραφήσει το «I Will Survive» ως B-side (στη δεύτερη πλευρά του δίσκου).
Παρόλο που όλοι όσοι δούλεψαν στο τραγούδι ήξεραν ότι ήταν ανώτερο από το A-side, ο πρόεδρος της δισκογραφικής εταιρείας της Γκέινορ ήθελε συγκεκριμένα το «Substitute» να βρίσκεται στην πρώτη πλευρά του δίσκου (A-side), όπως είχε προγραμματιστεί.
Το «Substitute» έφτασε στο νούμερο 107 τον Οκτώβριο του 1978 στις ΗΠΑ, αλλά οι DJs του club άρχισαν να παίζουν το B-side αντ' αυτού και σύντομα οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έκαναν το ίδιο. Το είχαν λατρέψει.
Η δισκογραφική εταιρεία Polydor κυκλοφόρησε τελικά το single, αλλάζοντας τις πλευρές και το «I Will Survive» έγινε διεθνές hit, φτάνοντας στο νούμερο ένα τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο όσο και στις ΗΠΑ. Το 1979, το κομμάτι παιζόταν συνεχώς στο ραδιόφωνο. Από τότε, μνημονεύεται ως σύμβολο της γυναικείας δύναμης, αλλά και της διαφορετικότητας.
Ήταν ένα σύνθημα κομμένο και ραμμένο για όσους ένιωθαν την ανάγκη να δώσουν κουράγιο στους εαυτούς τους, όταν κανείς άλλος δεν το έκανε. Αυτές οι τρεις λέξεις που έβγαιναν από τα χείλη τους ήταν η κινητήριος δύναμη να συνεχίσουν να παλεύουν. Το μήνυμά του είναι διαχρονικό. Μέχρι σήμερα, δίνει έμπνευση και κουράγιο σε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αλλά δεν το βάζουν κάτω .
Ένα τραγούδι στην αυγή της δεκαετίας του '60 ήταν αρκετό για να δημιουργήσει μια νέα μόδα σ' όλο τον πλανήτη. Το τουίστ, υπήρξε ουσιαστικά το πρώτο rock n roll χορευτικό στυλ. Προήλθε από το ομώνυμο τραγούδι, «The Twist», που κυκλοφόρησε ο Τσάμπι Τσέκερ την 1η Αυγούστου 1960. Στην πραγματικότητα, το τραγούδι αυτό είχε γραφτεί και κυκλοφορήσει δύο χρόνια νωρίτερα από τον Χανκ Μπάλαρντ και τους Midnighters, αλλά τότε είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητο. Αντιθέτως, η εκδοχή του Τσέκερ ξετρέλανε τους νέους ανά την υφήλιο
Προσπαθώντας να τους εξηγήσει πώς να το χορέψουν, ένας συνεργάτης του Τσέκερ είχε περιγράψει το τουίστ ως εξής: «Είναι σαν να τρίβεις την πλάτη σου με μια πετσέτα ή να τσαλακώνεις με το μοκασίνι σου μια γόπα».
Ενδεικτική της τρέλας του τουίστ είναι μία ανακοίνωση του νεοϋρκέζικου Συμβουλίου για την Ασφάλεια, ότι 49 από τους 54 πολίτες που παρουσίασαν τον Οκτώβριο του 1961 προβλήματα με τη μέση τους είχαν επιδοθεί σε μαραθώνια τουίστ.
Το τουίστ δεν υπήρξε απλώς μία χορευτική μανία. Δημιούργησε μια γενικότερη τάση μόδας: Κοστούμια τουίστ, κομμώσεις τουίστ, μανικετόκουμπα, ακόμα και καραμέλες τουίστ, δίνουν μόνο μία γεύση από το κλίμα της εποχής...
1970: Κυκλοφορεί το τραγούδι “Black Magic Woman” από το συγκρότημα Santana. Είναι μια δημιουργία του Peter Green και είχε πρωτοκυκλοφορήσει από τους Fleetwood Mac το 1968.
1954: Ο Έλληνας πιανίστας και new age συνθέτης Γιάννης Χρυσομάλλης, γνωστός παγκοσμίως ως Yanni, γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Την εποχή που σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα των ΗΠΑ, ενσωματώθηκε με το συγκρότημα Chameleon. Αργότερα μετακόμισαν στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια και με τους John Tesh και Charlie Adams άρχισαν συναυλίες για την προώθηση των πρώτων άλμπουμ τους “Keys to Imagination”, “Out of Silence”, “Chameleon” κ.α. Κέρδισε την πρώτη υποψηφιότητα για βραβείο Grammy με το άλμπουμ “Dare to Dream” το 1992. Η επιτυχία ήρθε το 1993 με την κυκλοφορία του άλμπουμ του “Yanni Live at the Acropolis”. Μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει πάνω από τριάντα πέντε χρυσά και πλατινένια άλμπουμ, με πωλήσεις που ξεπερνούν τα είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα.
Fastway – Hurtin’ Me [1984]
Οι Fastway, δημιούργημα των βετεράνων Fast Eddie Clarke [κιθαρίστα των Motorhead] και Jerry Shirley [ντράμερ των Humble Pie]και έχοντας τραγουδιστή τον άγνωστο, μέχρι τότε, David King, κυκλοφόρησαν το πρώτο και επιτυχημένο άλμπουμ τους [Fastway] το 1983. Το 1984 σειρά είχε το All Fired Up, το οποίο περιείχε το «Hurtin‘ Me», με τον David King να ακούγεται ως ένας “κλώνος” του Robert Plant αλλά και τον πολύ καλό Jerry Shirley, να αντιγράφει το στυλ του Bonham [το «Station» θυμίζει «Custard Pie»]
Το Βρετανικό συγκρότημα της synth-pop Orchestral Manoeuvres in the Dark (OMD) κυκλοφόρησε το single “Enola Gay” το 1980, το μοναδικό από το άλμπουμ τους Organisation.
Σχεδόν όλοι όταν το άκουγαν, αναρωτιόταν ποια ακριβώς ήταν η Enola Gay του τίτλου και σε τι αναφερόταν το τραγούδι. Κάποιοι το θεώρησαν ως μια έμμεση αναφορά στην gay ταυτότητα των μελών του γκρουπ και κάποιοι άλλοι ως αντιπολεμικό.
Ο τραγουδιστής Andy McCluskey, διέψευσε την πρώτη άποψη και θέλοντας να ξεκαθαρίσει γιατί ένα συγκρότημα ανάλαφρης pop μουσικής θα έγραφε ένα τραγούδι με αντιπολεμικό θέμα, δήλωσε ότι ήταν «άρρωστος» με τα αεροπλάνα και ειδικά αυτά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι η επιλογή τίτλου ήταν προφανής και δεν ήταν άλλη από το όνομα του πιο διάσημου βομβαρδιστικού.
Το Enola Gay ήταν το αεροπλάνο που έριξε την ατομική βόμβα στη Hiroshima στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι πιλότοι έδιναν ονόματα στα αεροπλάνα τους και στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πιλότος του βομβαρδιστικού Paul Tibbets έδωσε το όνομα της μητέρας του, Enola Gay Tibbets.
Στους στίχους, μάλιστα, του τραγουδιού γίνεται αναφορά στην ώρα 8:15, την ακριβή ώρα που η έκρηξη της βόμβας προκάλεσε το σταμάτημα των ρολογιών, λόγω των ηλεκτρομαγνητικών παλμών.
Ο κόσμος του σήμερα λέγεται το album των Supermax που κυκλοφόρησε το 1977.Δίσκος με εξαιρετικά κομμάτια όπως το ομώνυμο κομμάτι , το και το ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό και απόηχο .Οι Supermax ήταν δημιούργημα του αυστριακού μουσικού και παραγωγού Kurt Hauenstein και ιδρύθηκαν στη Γερμανία στα μέσα της δεκαετίας του '70 με μια αξιοσημείωτη και πρωτοποριακή σύμπτυξη Disco-Rock ήχων.
Ήταν το πρώτο συγκρότημα αποτελούμενο από μιγάδες που περιόδευσε μέσω της Νοτίου Αφρικής παρά τις προειδοποιήσεις και τις απειλές θανάτου.Μάλιστα κάποιες χώρες τότε είχαν αρνηθεί την άδεια εισόδου στο συγκρότημα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπεί η ομάδα στη μαύρη λίστα κάποιων πολιτικών οργανώσεων.
1991: Οι R.E.M. βρίσκονται για πρώτη φορά στην κορυφή των Βρετανικών Albums Chart με το έβδομο στούντιο άλμπουμ τους, “Out Of Time“. Είναι το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος που θα ανέβει στο Νο1 στην Αμερική αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία. Θεωρείται το πιο εμπορικό άλμπουμ του συγκροτήματος και εκείνο που τους έκανε να αναδειχτούν παγκοσμίως. Οι πωλήσεις του παγκοσμίως ξεπερνούν τα δεκαοκτώ εκατομμύρια αντίτυπα. Μεγάλες επιτυχίες του άλμπουμ τα τραγούδια “Losing My Religion“, “Shiny Happy People” κ.α. Το Φεβρουάριο του 1992 στην 34η τελετή απονομής των Grammy Awards οι R.E.M. κέρδισαν στις τρεις από τις έξι κατηγορίες για τις οποίες είχαν προταθεί. Για το άλμπουμ κέρδισαν το βραβεία “Best Alternative Music Album” και για το τραγούδι “Losing My Religion” τα “Best Music Video – Short Form” και “Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal“.
Όλα τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στους καλλιτέχνες, στους δημιουργούς των τραγουδιών και στις δισκογραφικές εταιρείες τους. Οι φωτογραφίες των καλλιτεχνών προέρχονται από διάφορα sites του Διαδικτύου, οι οποίες επίσης ΔΕΝ μου ανήκουν. Το παραπάνω μουσικά video δεν έχουν σκοπό την παραβίαση των αξιώσεων που έχουν οι δισκογραφικές εταιρείες αλλά προορίζεται
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ.
Εάν πάραυτα θίγονται τα συμφέροντα κάποιου, είμαι πρόθυμος να προβώ ευχαρίστως στην άμεση και οριστική διαγραφή του.
home 
